Of het nu gaat om Times Square in Vanilla Sky of Londen in 28 Days Later, er gaat een immense fascinatie uit van een compleet uitgestorven wereldstad. In The Darkest Hour van Chris Gorak komt Moskou er verlaten bij te liggen. De wereld is aangevallen door verwoestende buitenaardse energetische krachten. Zodra je ermee in contact komt, word je tot stof gereduceerd. De flink uitgedunde bevolking van de Russische hoofdstad houdt zich schuil in kelders en zolders. Het gevaar loert overdag, omdat het buitenaardse gespuis dan bijna niet op te merken is.
Deze apocalyptische setting wordt opgehangen aan een flutverhaaltje over de twee jonge Amerikaanse zakenmannetjes Sean en Ben die in Moskou hun idee voor een locatiegebonden sociaal netwerk aan de man proberen te brengen. Niet lang na hun aankomst bij het hoofdkantoor van hun toekomstige zakenpartner, komen ze erachter dat de sluwe Zweed Skyler er met hun concept vandoor is. Een illusie armer besluiten de twee vrienden het op een zuipen te zetten in een nachtclub, waar ze twee toeristes tegen het bevallige lijf lopen. Met de komst van Skyler naar diezelfde uitgaanstent en het begin van de invasie zijn de krakkemikkige fundamenten van The Darkest Hour gelegd. De vijf zetten het op een rennen en zijn op elkaar aangewezen.
Dit tweede regieproject van Gorak komt uit de productiekoker van Timur Bekmambetov, de man die verantwoordelijk was voor de regie van Russische kaskrakers Night Watch en Day Watch, en het later in de Verenigde Staten probeerde met het onderhoudende Wanted. Bekmambetov lijkt vooral voor elkaar gebokst te hebben dat er gefilmd mocht worden bij de toeristische trekpleisters van Moskou, maar jammer is dat veel scènes zich op donkere, afgesloten plekken afspelen.
De aankondiging van de invasie en de actiescènes die daarop volgen zijn veelbelovend, maar de onheilspellende toon waarmee wordt afgetrapt, houdt slechts even aan en maakt dan plaats voor veel gevlucht, verstoppartijtjes en een onuitputtelijke herhaling van zetten. Hierbij zijn de schoonheidsfoutjes en plotgaten haast beledigend. Het vijftal sluit zich bijvoorbeeld dagenlang op in een magazijn, waarna de drie heren zonder noemenswaardige baardgroei naar buiten komen. En als ze controleren of er aliens in de buurt zijn door met gloeilampen te strooien, gebeurt dit gelijk per dozijn. Deze verspilling lijkt geen donder uit te maken. Ook met het spannende gegeven dat de nacht veilig is en het gevaar vooral overdag loert, had Gorak veel meer kunnen doen.
Er is geen sprake van enige spanning onder het vijfkoppige gezelschap. Skyler is weliswaar een eikel, maar mag zonder veel woordwisselingen of gedoe meerennen met de rest. Tijdens hun vlucht stuit het clubje op een jong meisje en een geflipte uitvinder die zich in een flatgebouw schuilhouden. Deze nieuwe personages zorgen, op een interessant wapen na, voor teleurstellend weinig nieuwe input. Hetzelfde kan gezegd worden van het blik cliché-Russen dat tegen de finale nog even wordt opengetrokken.
The Darkest Hour weet binnen belachelijk korte tijd een best aansprekend gegeven finaal te verknallen. Veel actiescènes lijken op elkaar en van de pracht en praal van Moskou wordt slecht magertjes gebruik gemaakt. De visuele effecten zijn aardig uitgevoerd, al is de ontknoping in een op hol geslagen bus en daarmee de onthulling van de aard van het dreigende gevaar behoorlijk lachwekkend. Het gebrek aan verhaal en de vlakke personages vormen de doodsteek. Gelukkig hoef je je 3D-brilletje slechts 89 minuten op te houden.
