Waar de Franse productie The Artist de afgelopen maanden nationaal en internationaal de ene grote prijs na de andere binnenhaalde, werd op het thuisfront de feelgoodfilm Intouchables bij het publiek een onverwachte winnaar. Met bijna twintig miljoen bezoekers (meer dan een kwart van de totale Franse bevolking) hoefde Intouchables in eigen land enkel Titanic en Bienvenue Chez les Chtis voor zich dulden als best bezochte film aller tijden. Het is niet moeilijk te zien waarom deze film mensen aanspreekt, maar de enorme bezoekersaantallen komen toch wel als een verrassing. Goede mond-tot-mondreclame zal ongetwijfeld een belangrijke rol hebben gespeeld, maar hoe het ook zij: het succes heeft er gelukkig voor gezorgd dat de film nu ook in Nederland het publiek voor zich mag winnen. En dat moet zeker lukken.
Het op waarheid gebaseerde verhaal concentreert zich op de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de fysiek volledig verlamde miljonair Philippe en zijn verzorger, de Senegalese Driss die is opgegroeid in de Parijse banlieus en net enige gevangenistijd achter de rug heeft. De eerste ontmoeting tussen de twee zet al direct de toon: de wachtkamer van Philippe zit vol met ervaren en capabele (doch oersaaie) verzorgers die op sollicitatiegesprek komen, maar Philippe zet zijn zinnen op de brutale en onervaren Driss, die enkel langskomt voor een krabbeltje zodat hij geen gedoe krijgt met de sociale dienst. Voor het publiek zal Philippes keuze voor Driss aanvankelijk net zon verrassing zijn als voor zijn bezorgde naasten, maar zijn argument is even simpel als oprecht: Driss is de enige die hem niet met medelijden behandelt maar hem gewoon als volwaardig mens aanziet.
Uiteraard is Driss niet blind voor Philippes handicap, wat zich van zijn kant uit in een absurd grote hoeveelheid grappen over zijn toestand. Het knappe is dat deze allemaal doel treffen zonder dat het een melige bende wordt of dat het de sympathie voor Driss schaadt. De voornaamste reden hiervoor is dat al deze grappen geaard zijn op een dramatische basis, maar het helpt ook zeker dat Philippe zelf over een gezond gevoel voor humor beschikt. Daardoor hoeft de kijker de vele grappen nooit als denigrerend of respectloos te beschouwen. Driss invloed reikt echter verder dan een humoristische verzorging: hij laat Philippe kennismaken met enkele (al dan niet verboden) geneugten des levens en voorziet hem van een aantal mooie levenslessen, die ervoor zorgen dat Philippe zich voor het eerst in lange tijd wat emotioneler openstelt.
Aangezien de twee hoofdpersonen in praktisch elk facet van elkaar verschillen, is het niet moeilijk Intouchables te bestempelen tot een buddyfilm. Vanuit dat genre bezien mist de film echter een gelijkwaardige behandeling van de twee centraal staande personages. Zo wordt Driss van alle kanten belicht, maar blijft Philippe toch een wat onbeschreven blad. Het is duidelijk dat hij rijk is, maar nooit wordt duidelijk hoe hij dat geworden is. Heeft hij zijn vermogen zelf verdiend of misschien geërfd? Had hij een lumineus idee of was het een gehaaide zakenman? Ondanks zijn verlamming en emotionele geslotenheid verkeert Philippe nog steeds in rijke kringen en maakt hij nog steeds zakelijke beslissingen, maar vreemd genoeg geeft de film nooit een hint over wie hij precies was voor het ongeluk waarbij hij zijn lichaam en echtgenote verloor. Een gemis, want de film toont juist hoe zijn vriendschap met Driss als een helend proces werkt.
Gelukkig valt op de chemie tussen de twee hoofdpersonen weinig af te dingen. Beide acteurs laten zich van hun beste kant zien (voor zijn rol van Driss kreeg Omar Sy in Frankrijk dan ook de César toegekend, waarmee hij Jean Dujardin het nakijken gaf) en elke scène die ze delen laat de film volledig sprankelen. Dat komt goed uit, want het middenstuk kent eigenlijk maar weinig ontwikkeling: de vriendschap van Driss en Philippe is al zeer snel een bedongen feit en van conflicten of obstakels is daarna nauwelijks sprake. De film serveert in plaats daarvan tal van prettig te bekijken situaties en kabbelt daarmee lekker voort zonder al te veel op een plot te focussen. Precies de juiste omstandigheden waaronder een vriendschap als deze op geloofwaardige wijze tot volle wasdom kan komen.
