Fred heeft geen huis. De man die jarenlang in het buitenland woonde heeft na terugkeer naar Ierland geen plek meer om te wonen. Dus besluit hij van zijn auto zijn huis te maken. Een Mazda is het. Hij parkeert hem elke dag op een parkeerterrein in Dublin. It aint much, but its home. Of zoiets.
Parked was al in 2011 te zien op het filmfestival van Rotterdam en heeft nu pas zijn weg naar de reguliere Nederlandse bioscopen gevonden. Het is bovendien de eerste film die tegelijkertijd op video on demand verschijnt Het is niet moeilijk in te zien waarom de film aansloeg in Rotterdam, want Parked is zon klein, intiem verhaal dat vaak in de smaak valt bij het arthousepubliek.
Fred krijgt op zijn parkeerterrein na verloop van tijd gezelschap van een jonge drugsverslaafde. Hij raakt bevriend met de jongen, die hem ook introduceert aan een Finse pianolerares. Zijn twee nieuwe vrienden trekken Fred langzaam uit het moeras waarin hij verzeild is geraakt, maar het blijft de vraag of hij de auto ooit uit gaat komen.
De hoofdrol in Parked is voor Colm Meaney, een acteur die je regelmatig in bijrollen ziet, maar die zelden een grote hoofdrol krijgt toegewezen. Meaney doet het goed, maar heeft de pech dat de film zo klein is dat het verhaal geen blijvende indruk weet achter te laten. Het uitgangspunt is aardig, maar met alleen een man die in zijn auto woont, heb je nog geen speelfilm.
Het probleem van de film van debuterend regisseur Darragh Byrne is dat de film nergens naartoe gaat. Parked kabbelt rustig voort, zonder enige vorm van urgentie. Zelfs als er een mislukte drugsdeal om de hoek komt kijken, blijft deze kalmheid gehandhaafd, en dat is vaak geen goed teken. Ook de wat opzichtige symboliek is iets te gemakkelijk. Zo zwemt Fred elke week zijn rondjes in het zwembad. In het begin durft hij nog niet van de hoge duikplank af, maar aan het eind van de film wel. Hij waagt de sprong in het diepe. Zulke metaforen zijn wat al te simpel en samen met het lome tempo maakt dat van Parked een film die niet vervelend is om naar te kijken, maar die je na afloop wel gelijk vergeten bent.
