Acteurs die aan het begin van hun carrière staan verschillen eigenlijk niet eens zo heel veel van collegas die al decennia in het vak zitten. Veel onervaren acteurs zeggen ja tegen zon beetje elke rol die hen wordt aangeboden, hopend dat het ze die ene grote doorbraak brengt. Als je het dan eenmaal gemaakt hebt heb je de rollen voor het uitkiezen. Toch schieten veel oude rotten in het vak door en kan hun projectkeuze in twee categorieën worden verdeeld: rollen die een echte uitdaging vormen en rollen die simpelweg de schoorsteen laten roken. In deze laatste categorie valt het nietszeggende richtingloze Playing for Keeps. Hoofdrolspeler Gerard Butler heeft zich blijkbaar niet afgevraagd of de rol van uitgebluste profvoetballer annex vrouwenverslinder goed op zijn indrukwekkende cv zou staan.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat Butler graag wilde samenwerken met de Italiaan Gabriele Muccino, de man achter tranentrekkers Seven Pounds en The Pursuit of Happyness. Muccino was kennelijk uitgekeken op Will Smith en contracteerde Butler voor de hoofdrol. De uitgevoetbalde Schotse profspeler George Dryer zou alles goed voor elkaar moeten hebben ware het niet dat bijna iedereen hem vergeten is en hij in de Verenigde Staten is gaan wonen om dichterbij zijn zoontje te zijn. George ambieert bovendien een baantje als sportverslaggever, maar ook deze plannen willen niet echt vlotten. Daar zou wel eens verandering in kunnen komen als hij wordt gevraagd om het sukkelende elftal van zoon Lewis te coachen. Niet alleen heeft het baantje een magnetische uitwerking op de vrouwtjes, het lijkt hem ook dichter bij zijn ex Stacie te brengen.
Om zijn doelen te bereiken moeten er nog wel wat hordes worden genomen. De relatief onervaren scenarist Robbie Fox had teleurstellend weinig inspiratie in zijn pen. De problemen waar George mee geconfronteerd wordt, worden zonder al te veel inspanning of emotionele schade opgelost. De dramatiek die in de hoofdpersoon schuilt, wordt wel heel gemakkelijk onder het vloerkleed geveegd. George is eigenlijk een enorme loser die de buitenwereld wil doen geloven dat ook na zijn voetbalcarrière alles gesmeerd loopt. Op het persoonlijke vlak heeft hij te weinig naar zijn zoontje omgekeken. Dit neemt Stacie hem kwalijk, maar haar geheugen wordt gewist zodra George iets liefs of onverwachts doet. Blijkbaar was het veel amusanter om de hoofdpersoon te confronteren met buitenstaanders, zoals een net iets te fanatieke voetbalvader gespeeld door Dennis Quaid en met veel vrouwelijk schoon.
Op dit laatste punt lijken de zaken interessant, want Butler mag het aanleggen met Judy Greer, Uma Thurman en Catherine Zeta-Jones. De dames zijn ook lekker overzichtelijk roodharig, blond en brunette. Waar Fox en Muccino lekker hadden kunnen uitpakken door boeiende veelzijdige vrouwen neer te zetten, mogen de getalenteerde actrices in Playing for Keeps als jonge hondjes achter de ex-voetballer aanlopen. Alleen de rol van Zeta-Jones heeft nog wel wat lagen. De andere dames zorgen vooral voor luchtige slapstickmomenten. De bijrollen die de dames opvullen zijn vlak uitgewerkt en lijken enkel als doel te hebben om George in de armen van zijn voormalig echtgenote te drijven.
Playing for Keeps is een gelikte Hollywoodproductie en een mix van drama, komedie, romantiek met een hoge feelgoodfactor. Deze besluiteloosheid gaat Muccino al snel opspelen. Elke keer als een genre de overhand begint te krijgen stuurt de regisseur bij en slaat hij een andere weg in. Het helpt dan ook niet dat je al van mijlenver ziet aankomen hoe dit onevenwichtige avontuurtje zal gaan aflopen. De vraag die de overhand blijft houden is waarom zulke gevestigde en veelzijdige acteurs in godsnaam hun naam aan dit kleffe allegaartje hebben willen verbinden.
