Vera Brittain is de stem van een generatie. Ze is feministe, pacifiste en schrijfster, getekend door de harde consequenties van de Eerste Wereldoorlog. Haar memoires Testament of Youth zijn een gevierd autobiografisch werk over Britse vrouwen betrokken bij het front, dat in 1979 voor het eerst tot leven werd gebracht in een vijfdelige BBC-televisieserie. Nu, ruim honderd jaar na het begin van de oorlog, spreekt Vera Brittain tot de huidige generatie in een tragisch drama.
Het is de Zweedse actrice Alicia Vikander die als Vera (compleet met Brits accent) door poëtische, weelderige tuinen in een zonnig Engeland dartelt, in de broeierige zomer van 1914. Ze zwiert tussen de bomen door, duikt in kraakhelder water en is de geheime liefde van de vrienden van haar broer Edward. In haar ontwapende oogopslag laat Vikander vakkundig een smeulend vuurtje doorschijnen. Vera is ambitieus, vrijgevochten en ijzersterk en met die eigenschappen verkrijgt ze als één van de weinige vrouwen een plekje aan de universiteit van Oxford. De droom is compleet als ze halsoverkop verliefd wordt op Roland, die haar liefde voor poëzie en literatuur deelt. De rijmpjes, gestolen kusjes en roze toekomstdromen moeten plaatsmaken voor donkere wolken als de oorlog uitbreekt. Edward, Roland en derde vriend Victor trekken ten strijde.
Dat dat nooit goed kan aflopen, mag duidelijk zijn. Vanaf het moment dat de jongens naar het front vertrekken, sijpelt Veras onbezorgde jeugd stukje bij beetje weg tot er helemaal niets meer van over is. De kloof tussen Oxford en de echte wereld breidt zich gestaag uit, tot het moment dat Vera haar schoolboeken dichtslaat en als verpleegster aan een nieuw hoofdstuk begint. De oorlog wordt echt, de gedroomde pijn is realiteit. En de twintigjarige staat er middenin.
In tegenstelling tot andere oorlogsfilms wordt er in Testament of Youth niet gevochten. De oorlog is eigenlijk een illusie, zoals dat voor veel jonge vrouwen het geval geweest moet zijn. De beleving is die van de thuisblijvers, van hen die aan de zijlijn staan. Zeldzame, gedroomde close-ups van modderige gezichten in regenachtige loopgraven omgeven door prikkeldraad zijn genoeg om een permanent gevaar voelbaar te maken. Telefoongerinkel of telegrammen worden een gevreesde vijand, de consequenties van de onzichtbare oorlog zijn immers bikkelhard. Deze details maken samen met Vikanders acteerwerk een boeiend en meeslepend tragisch liefdesverhaal over een verloren generatie. Maar helaas blijft het daar bij.
Het dartelende meisje groeit later uit tot een feministische pacifist met een luide stem, een beroemd schrijver die de oorlogsnachtmerrie als bron van inspiratie gebruikt. Haar verhaal blijft echter hangen in misère. Het coming-of-agethema schiet tekort, hoewel die ene scène met een sneuvelende Duitse soldaat juist de meest memorabele is. Verder moeten we het doen met een haastig tafereel tegen het einde van de film dat naar de geboorte van Veras pacifistische karakter hint. Waar ze de kracht vandaan haalt, blijft een raadsel. Onderscheidt de film zich van andere? Uiteindelijk niet. Het drama zit cinematografisch prima in elkaar en vertelt een ontroerend verhaal dat nooit zijn relevantie zal verliezen. Toch is de beleving niet uniek. En daarin had Veras personage nou net een verschil kunnen maken.
