De Italiaanse zomer van 1938 verloopt zorgeloos in La Bella Estate, gebaseerd op de gelijknamige roman van Cesare Pavese. De jonge Ginia ontmoet de zelfstandige Amelia en komt via haar in aanraking met bohemien schilders. Er gaat een wereld voor haar open waarin ze zichzelf en de liefde ontdekt, die ze in afwijking van het boek nu voor Amelia voelt. Door die aanpassing ligt een link voor de hand met het hedendaagse fascisme van Giorgia Meloni die lhbtqia+-rechten beperkt, maar maker Laura Luchetti toont meer interesse in Ginia's vorming.
Ondanks de situering bedreigen de fascisten de relatie niet. Ginia sluit het raam voor een speech van Mussolini, net zoals de film zich afsluit voor de sociale implicaties van haar seksualiteit. Wanneer het stel sensueel danst op een dorpsfeest ondervinden ze daar geen consequenties van. De twee kunnen het al vanaf het eerste moment goed met elkaar vinden. Daardoor komt de spanning die hun liefde teweegbrengt vooral tot uiting in Ginia's verhouding tot haar broer, omdat haar werk en familieleven eronder lijden. Alleen krijgen bepaalde wendingen geen vervolg, zoals het vergeten van haar verjaardagsfeest thuis, omdat ze deze met de schilders vierde.
Zo luchthartig als een zomer kan zijn, zo voelen ook haar belevenissen vaak. De handcamera volgt Ginia vlot van een afstand, versneden met enkele treffende close-ups. Het intieme dansen van het stel op het dorpsfeest, waar de camera dicht op ze blijft, bevestigt krachtig hun liefde. Hun openheid in 1938 voelt niet van die tijd, al helemaal omdat Luchetti er een modern popnummer onderzet. Dit anachronisme komt lukraak over, in tegenstelling tot het eveneens dit jaar verschenen C'è Ancora Domani, waar stijlbreuken doelbewust het verhaal over vrouwenkiesrecht ondersteunen.
Commentaar op patriarchale normen en waarden volgt in een zeldzaam akelig moment wanneer Ginia voor het eerst naar bed gaat met de dominante schilder Guido. Zijn dwingende gretigheid tegenover haar aarzelingen en hun verstrengelde lichamen daarna brengen sterk over hoezeer ze weifelt over haar seksualiteit. Verder kan de film het niet laten om allerlei punten zo opzichtig mogelijk te brengen.
Dat Amelia al vanaf het begin kucht moet haast wel tot iets leiden, net als dat Ginia's aanvankelijke succes in het naaiatelier, waar ze werkt, uiteraard niet zo kan blijven. Ieders kostuum is zo gloednieuw dat de omgeving meer aanvoelt als een filmdecor dan als historisch. Die gekunsteldheid geldt ook voor het demonstratieve acteren. Deva Cassel als Amelia pruilt als voor een selfie, terwijl Yile Yara Vianello als Ginia zo naïef en verlegen mogelijk uit haar ogen kijkt, mocht enige twijfel bestaan over hun rollen.
Verwijzen naar Ginia's gemoedstoestand met een zwerm vogels of sneeuw kan haast niet banaler, net als de gevoelige piano die de ontroerende momenten begeleidt. De film klopt het zomergevoel eerder op dan dat het deze lyrisch brengt. Zo toont La Bella Estate weinig durf om in de personages te duiken.
