De Nederlandse film Zus en Zo had de eer een Oscarnominatie te krijgen voor beste buitenlandse film. Tien minuten in de film wordt het conflict uitgesproken: moeder is overleden en geeft al het geld aan de broer, wat de zussen vreemd vinden omdat die twee geen band hadden. Een half uur later is dit nog steeds het hardop uitgesproken conflict. Een uur later zit het plot nog steeds op exact hetzelfde punt. Sommige filmmakers vinden het drama dat ze aan het begin introduceren sterk genoeg voor een uur vermaak. Maar bij Las Hermanas Fantásticas hebben ze dat mis.
De vader van halfzussen Ángela en Jési overlijdt, waardoor ze naar zijn woning moeten komen. Ze zijn amper een paar minuten alleen of ze ontdekken dat de man miljoenen euro's heeft verstopt achter een muur. Jési wil met alle plezier de poen inpakken en wegwezen, maar Ángela vermoedt dat het gestolen geld is. De twee moeten uitpluizen hoe ze tot een compromis gaan komen.
Dat duurt dus tot ruim voorbij de helft van de film. In ieder geval gaf de openingsscène al weg dat dit niet veel soeps gaat worden. Dit oerlelijke begin, waarbij de zussen eerst gehaast het beeld inlopen en dan met een stilstaand beeld en een voice-over worden geïntroduceerd, voelt meer als een aflevering van een serie die verder gaat na de reclame-onderbreking, dan het begin van een film in medias res.
Dat is ook nog eens verwarrend, want volgens de omschrijving gaat dit over twee vervreemde zussen. Zelf zegt de voice-over van Jési - die overigens na de openingsscène nooit meer terugkeert - dat ze elkaar pas vorige week voor het eerst ontmoet hebben. Maar in het mortuarium gedragen ze zich alsof ze elkaar al jaren kennen. Een paar minuten later stelt Jèsi zich aan Ángela voor. Pas na acht minuten legt de film uit dat Jési haar halfzus acht jaar geleden via Facebook heeft benaderd (kennelijk met een naamloos profiel?).
Beide hoofdpersonages zijn niet bepaald uitgewerkt maar wel vermoeiend. Ángela is een kleuterjuf die tegen de klas praat, maar al haar kleine leerlingen rennen wild door het lokaal en zijn bezig met hun eigen dingen. Is Ángela mentaal niet helemaal in orde? Geen idee of het typisch Argentijns is, maar beide actrices spelen hun rol met een chronisch apathische blik. En dan niet eens op een manier die grappig werkt, in wat een komedie moet zijn.
Hun handelingen zijn voor geen meter te vatten. Waarom is Ángela zo fel tegen het meenemen van het geld? En als ze denkt dat het gestolen is, wat is dan haar reden om niet naar de politie te gaan? Er zitten luttele seconden tussen 'nee' en 'oké dan', en er was niets meer nodig voor Ángela dan kijken naar een zandbak om haar over te halen het geld uit te geven.
Jési is geen steek helderder. Zij ontdekt dat Ángela een foto van hun vader met zich meedraagt en eist direct dat deze verscheurd moet worden, want hij was er nooit voor haar dus mag Ángela kennelijk geen aandenken hebben. Dit personage is overigens duidelijk bedoeld als de komische noot, maar de actrice faalt daar enorm in.
De ontwikkeling van deze twee personages is dat dit gedoe met het geld ze verandert, van halfzussen die elkaar niet kennen en elkaar niet mogen, in twee vrouwen die realiseren dat ze familie zijn en een goede band kunnen hebben. De film biedt echter geen enkel middel dat hen organisch van A naar B laat gaan.
Wat blijft er dan over dat dit naar een hoger niveau kan tillen? Niet het camerawerk, waarmee vreemde keuzes worden gemaakt. Hier en daar richt de lens zich op iets alsof het belangrijk zou moeten zijn, maar het is simpelweg willekeurig. Iemand loopt naar het schoolgebouw, en de camera draait naar twee kleuters die er met hun rug naartoe staan. Is dit bedoeld, of was er geen tijd (geld) voor een tweede take? Het lage budget zou hier van invloed kunnen zijn.
Ondanks de zeer korte speelduur gebeurt er tot voorbij de helft eigenlijk helemaal niks. Wat overblijft is dat er langzaam wat beweging in het plot begint te komen, maar voordat deze echt op stoom is volgt er een lauw hoogtepunt. De afronding is vaag en roept vragen op, ondanks dat de film allerminst een ambigu einde heeft.
Als komedie is Las Hermanas Fantásticas niet grappig, als drama niet interessant, en als misdaadverhaal niet spannend. Het acteren is niet meer dan niet-amateuristisch. Ach, de achtergrondmuziek is best aardig. Al is het maar omdat deze niet chronisch aanwezig is, zoals soms het geval is bij zwakke producties. De internationale titel is (Un)Lucky Sisters, maar het is toch echt de kijker die aan het kortste eind trekt.
Las Hermanas Fantásticas is te zien bij Netflix.
