De naam van Elizabeth Taylor zal voor velen onlosmakelijk verbonden zijn met de glamourkant van het leven van een filmster. Het meest tot de verbeelding spreken haar acht huwelijken, waarvan twee keer met tegenspeler Richard Burton. Of mensen herinneren zich de actrice op oudere leeftijd, gekluisterd aan een rolstoel en innig bevriend met wijlen Michael Jackson.
Je zou toch haast vergeten dat de in Londen geboren Taylor vooral een begenadigd actrice was die een aantal iconische rollen op haar cv had staan. Taylor was begin dertig toen ze een van de hoofdrollen vertolkte in Who's Afraid of Virginia Woolf?, vele jaren ouder en vele kilo's zwaarder gemaakt. Of in de Tennessee Williams-verfilmingen Cat on a Hot Tin Roof en het controversiële Suddenly, Last Summer.
In 1964, toen Taylor op het toppunt van haar roem verkeerde en net voor het eerst met Burton was getrouwd, hield ze een interview met journalist Richard Merryman. Recentelijk dook bijna veertig uur aan audiomateriaal op. Documentairemaker Nanette Burstein greep de ontdekking van deze tapes aan om te reflecteren op het leven van Taylor. Door de actrice zelf welteverstaan. Van haar debuut als kindsterretje in Lassie tot de productiehel van Cleopatra, waarvan de opnames meerdere keren stil werden gelegd onder andere vanwege Taylors fysieke toestand.
Een groot dilemma voor documentairemakers die vooral geluidsmateriaal tot hun beschikking hebben is dat ze naarstig op zoek moeten naar ondersteunende beelden. Gelukkig hoeven we bij Elizabeth Taylor: The Lost Tapes niet continu te kijken naar een draaiende taperecorder. Het voordeel van een acteur is natuurlijk diens vele rollen. Veelal chronologisch gaat Burstein door de carrière van Taylor, waarbij ze de corresponderende fragmenten van het interview met Merryman gelijk laat opgaan.
Niet alleen geeft dit een mooi overzicht van Taylors mooie oeuvre, maar het geeft ook nieuwe perspectieven op haar privéleven en haar persoonlijkheid. De actrice wist als geen ander hoe ze haar imago moest inzetten. Zo was ze een van de eerste acteurs die zich loswrikte van het verstikkende studiosysteem. Taylor komt over als een zelfverzekerde vrouw die zich niet door mannen de les liet lezen. Of door vrouwen, bijvoorbeeld toen ze van vriendin en concullega Debbie Reynolds diens echtgenoot Eddie Fisher overnam. Ook is er de persoonlijke tragedie toen derde echtgenoot Mike Todd omkwam bij een vliegtuigcrash.
Omdat de tapes zijn opgenomen in 1964, was daarna ook wel de koek op. Taylor acteerde nog bijna twintig jaar door, zij het op een lager pitje. Het is dan ook merkwaardig dat Burstein in de laatste minuten Taylors vriendschap met mede-acteur Rock Hudson erbij sleept en diens strijd tegen aids. Taylor werd een voorvechter van rechten voor aidspatiënten. Een nobele voetnoot, maar niet helemaal passend in deze docu. Vooral omdat dit speelde in de jaren tachtig en Taylor hierover in het interview met Merryman uiteraard met geen woord rept.
Elizabeth Taylor: The Lost Tapes is te zien bij HBO Max.
