Duitse filmhumor staat overal buiten Duitsland vrij laag aangeschreven, vanwege de overdreven neiging om het publiek te plezieren en alles er veel te dik op te leggen. Ook Spieleabend probeert te hard om grappig te zijn, maar tussen het kaf zit gelukkig genoeg koren. Het zeepachtige sausje en de ronduit flauwe sequenties (naakte tafeltennissers) ten spijt zit er heus wel een avondje Netflix-vermaak in deze film. Leg dat pak kaarten maar weg en nestel je voor de buis!
Spieleabend heeft een eenvoudig, maar sterk uitgangspunt. Fietsenmaker Jan gaat met zijn kersverse liefde Pia mee naar de maandelijkse spellenavond, een heilige traditie binnen haar vermogende kennissenkring. Jan vraagt of ze daar blackjack of poker spelen, maar Pia geeft aan dat het eerder om Monopoly en Uno gaat. Eenmaal aangekomen in de enorme villa van het gastechtpaar stapelen de misverstanden, ergernissen en snode plannetjes zich echter op. Een dier ontsnapt, een ex komt klieren en Jan verliest de controle over de omstandigheden.
De humor in Spieleabend is voorspelbaar en veelal gebaseerd op stereotypen zoals de arrogante tandarts of de carrièrebitch, maar de film brengt het allemaal zo ongecompliceerd dat het toch prima wegkijkt. Er is sarcasme, veel relatieproblematiek en natuurlijk een pingpongbal tussen iemands billen. Die mocht niet ontbreken. De dialogen zijn in het algemeen vlotjes geschreven en worden overtuigend gebracht door de cast. Dennis Mojen, die het voorkomen heeft van een jonge Helmut Lotti, speelt een grappige protagonist, al is het niet echt geloofwaardig dat hij maar een eenvoudige fietsenmaker is. Over stereotypen gesproken.
De 'klassenstrijd' tussen Jan en de anderen die wél naar de universiteit zijn geweest vormt slechts een kleine onderstroom van het verhaal, maar zorgt zeker voor komische situaties. Naast deze bron van conflict zijn er nog een handjevol andere tegenstellingen uit het moderne leven die voor spanningen zorgen. Erg grappig is bijvoorbeeld de geek van het stel die het live gezelschap op een gegeven moment zat is en ongegeneerd in elfenkostuum met zijn online-vrienden gaat zitten gamen: "Pas op achter je, een groep orcs!"
Het leukste aan Spieleabend is dat er ook daadwerkelijk bekende gezelschapsspellen worden gespeeld en met naam en toenaam worden genoemd (Jan heeft het over 'De Kolonisten van Qatar' wat voor veel hilariteit zorgt). Dat ligt misschien voor de hand, maar vaak komen in dit soort films alleen generieke spellen zoals hints en scrabble voorbij. In Spieleabend strijden de spelers onder andere in het erg Duitse en zeer vermakelijke kaartspel Elfer Raus, Activity en Trivial Pursuit. We leren daarbij dat de gangbare beurtvolgorde in Duitsland blijkbaar tegen de klok in draait.
Iedereen die deze spelletjes weleens heeft gespeeld zal de irritaties herkennen die er onlosmakelijk mee verbonden zijn. Bij Trivial Pursuit is er natuurlijk iemand die veel te lang over een antwoord uitweidt en de partygame 'Wie Zou het Eerst?' leidt tot op het bot gekrenkte spelers en zet relaties onder druk. Spieleabend had een iets venijniger slot mogen hebben, maar de boodschap komt duidelijk aan: neem nooit zomaar iemand mee naar je vaste spelersgroep!
Spieleabend is te zien bij Netflix.
