in Recensies
Update:
Afgelopen januari overleed zanger en platenproducent Frank Farian op tweeëntachtigjarige leeftijd. De als Frank Reuther geboren Duitser is de boeken ingegaan als de beruchte geestelijk vader van acts als Boney M en Milli Vanilli. Het mag een wonder heten dat Farians grootste wapenfeiten hem niet de das hebben omgedaan. Bij Boney M was het al duidelijk dat Farian zelf de zangpartijen van de drukdansende Bobby Farrell had ingezongen. Toch ging het een tweede keer mis. En goed ook.
Eind jaren tachtig was de hele wereld in de ban van Milli Vanilli. Het lukte het duo zelfs om na hun debuutsingle Girl You Know It's True de Verenigde Staten te veroveren en een Grammy voor beste nieuwe act in de wacht te slepen. Wat het publiek destijds niet wist, is dat de leden Rob Pilatus en Fab Morvan geen noot zelf hadden ingezongen. Een Amerikaanse rapper en zanger hadden de vocalen voor hun rekening genomen. Wat een groot geheim was werd een publiek geheim in de muziekscene en werd uiteindelijk door Farian zelf onthuld. De Grammy moest Milli Vanilli inleveren; een unicum.
De smeuïge muziekdocumentaire met de inspiratieloze titel Milli Vanilli geeft een chronologisch overzicht van de opkomst en de ondergang van een act, die slechts een album uitbracht in Europa en een herbewerking ervan in de States. Spil van de docu van Luke Korem is de nog in leven verkerende en in Amsterdam woonachtige Morvan. Hij doet uit te doeken hoe hij in Parijs opgroeide en terechtkwam in het Duitse München, waar hij Pilatus ontmoette. Ze raakten al snel hecht bevriend en vonden elkaar in hun liefde voor dans. Hun opvallende uiterlijk en moves zorgden uiteindelijk voor een lucratieve deal met Farian.
Voor een opzienbarende muziekdocumentaire als deze bevat Milli Vanilli opmerkelijk weinig conflictmomenten. Verreweg het interessantste moment is wanneer de lezing van Morvan, over het moment waarop hij en Pilatus ontdekten dat ze niet zelf mochten zingen, flink afwijkt van de versie van Farians voormalige vriendin en collega Ingrid Segieth. Zij ontkent dat een flinke schadeclaim in de lucht hing wanneer Morvan en Pilatus hun biezen zouden pakken en doet het af als onvervalste 'quatsch'. Nog controversiëler is het moment waarop Segieth de dramaqueen uithangt en er met moeite een traan uit weet te persen wanneer ze vertelt over de dood van Pilatus.
Korem laat betrokkenen, waaronder de Amerikaanse platenbazen en muzikanten, aan het woord en getroost zich weinig moeite om het drama op te zoeken. Het hele gegeven van een playbackende wereldact is immers al sensatie genoeg en dient zich aan op een presenteerblaadje. Dat het hele schandaal niet aan Farian is blijven kleven is misschien wel het grootste raadsel. Korem schept met archiefmateriaal - helaas was er weinig beeld of audio van Pilatus beschikbaar - een onmiskenbaar tijdsbeeld compleet met strakke leggings en schoudervullingen.
Rehabilitatie hebben Morvan en Pilatus nooit echt gekregen, zelfs toen ze pogingen ondernamen om met hun eigen stemmen hun revanche en gelijk te halen. Des te opmerkelijker was het dat de echte zangers, waarvan er ook alweer een vervangen was, onder de naam The Real Milli Vanilli er nog een album uitperste en Farian wederom de boel beduvelde. De wijlen platenproducent komt nauwelijks zelf aan het woord, wat de aanpak van Korem wat eenzijdig maakt. Desondanks levert hij een vlotte en onderhoudende muziekdocumentaire uit de stal van MTV, waarbij je van de ene in de andere verbazing valt.
Milli Vanilli is te zien bij SkyShowtime.
