Regie: Rachel Beth Anderson, Amanda Mustard | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2023

De opa van de Amerikaanse documentairemaker Amanda Mustard is pedoseksueel. Niet het schuldbewuste soort dat hulp zoekt of alles eraan doet om geen slachtoffers te maken, maar een stuitend brutale, zieke man die zijn omgeving meesleept in een spoor van misbruik en verkrachtingen. Het lijkt in de eerste minuten een gezellig opaatje, maar als het om zijn seksuele misdaden gaat is hij zo rücksichtsloos dat hij ook op hoogbejaarde leeftijd bij het opnemen van de documentaire nog om foto's van de cameravrouw vraagt. Great Photo, Lovely Life, probeert op aangrijpende wijze de stilte te hierover te doorbreken.

Die dapperheid alleen al verdient bewondering, want het confronteert Amanda en haar familie met een gitzwart verleden dat in iedereen voortleeft. Haar opa, chiropractor William Flickinger, betast vanaf de zestiger jaren kinderen en schiet home-video's waarin hij walgelijk op hen inzoomt. Hij verkracht een twaalfjarig meisje in 1972, maar krijgt omdat het zijn eerste vergrijp is slechts een voorwaardelijke straf van twee jaar. Het is een patroon: Iedereen weet ervan, maar nooit krijgt hij de straf en/of hulp die hij nodig heeft.

Flickingers vrouw besluit hem te beschermen en verpest haar leven met die beslissing. Ook Flickingers kleindochter Angie, die door een gewelddadige vader noodgedwongen bij hem moet inwonen, wordt misbruikt. Zo stapelt het misbruik zich op en verspreidt het leed zich als een olievlek over de familie. "Misschien was het beter als we in 1975 gewoon allemaal voor een vuurpeloton kwamen te staan," verzucht een van hen.

Amanda, gemotiveerd door het idee dat juist stilzwijgen dit allemaal gefaciliteerd heeft, is vastberaden het gif uit de wond te zuigen, voor zover dat kan. Ze stuurt brieven naar voormalige patiënten van haar opa, die mogelijk ook misbruikt zijn. Ze gaat ook moeilijke gesprekken aan met haar moeder en haar zus Angie. Dat leidt ook weer tot nieuwe wonden en een jaar lang slecht contact. Ze stelt daarnaast het idee van het christelijke geloof in alle betrokkenen ter discussie: Denken alle diepgelovige betrokkenen niet iets te lichtzinnig over die vergiffenis?

En bovenal: ze verhoort haar opa op tedere maar directe wijze over zijn eigen verantwoordelijkheid. Er wordt op geen enkele manier sympathie of medelijden gevraagd. Zijn hele familie vindt het een "klootzak", wiens lichaam na overlijden zo snel mogelijk zonder begrafenis aan de wetenschap wordt gedoneerd. Toch ontstaat hier niet het beeld van het onmenselijke monster waar veel true-crime media zich aan vergrijpen. Maar wel dat van een simpelweg door en door zieke man en een familie (en een rechtssysteem) die er niet mee om kan gaan.

De documentaire is heel erg in-your-face met de rauwe emoties die iedereen voelt en geeft je weinig ademruimte. Wat hierdoor goed overkomt is het breed gedragen leed en het belang hier opener mee om te gaan. Chaotisch is het bij tijd en wijle wel. Zo begint het camerawerk heel esthetisch en professioneel, om geleidelijk steeds meer over te gaan naar meer rommelige beelden. Bovendien had een duidelijkere structuur en een langere opbouw naar het moment van misbruik de documentaire nog krachtiger gemaakt.

Tijdens het maken van de documentaire moet Opa Flickinger naar een ander verzorgingstehuis. Hij heeft weer iemand onzedelijk betast. De betrokkenen willen geen aangifte doen; ze willen gewoon dat hij verhuist. Great Photo, Lovely Life probeert aan die doorschuifcultuur iets te veranderen en begint bij zichzelf. Al moet de hele familie door het slijk en gaan alle verhoudingen ten gronde, die cyclus zal doorbroken worden. Wegkijken bij deze documentaire zou alleen daarom al zonde zijn.

Great Photo, Lovely Life is te zien bij HBO Max.