Regie: Robert Rodriguez | Scenario: Robert Rodriguez, Racer Max | Cast: Everly Carganilla (Patty Tango-Torrez), Connor Esterson (Tony Tango-Torrez), Zachary Levi (Terrence Tango), Gina Rodriguez (Nora Torrez), Billy Magnussen (Rey Kingston), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2023

Alleen de titel zal al een vlaag van nostalgie opwekken bij velen. In dit alweer vijfde deel van de reeks, die elk deel een stap achteruit doet qua kwaliteit, grijpt Rodriguez terug naar de eerdere delen. Het resultaat is een chaotische, saaie en vooral erg lelijke film die zowel fans van de eerdere films als nieuwelingen niet zal bekoren. Spy Kids: Armageddon laat zien dat het soms gewoon beter is om een filmreeks geen nieuw leven in te blazen.

Het verhaal is bijna letterlijk overgenomen van de eerste Spy Kids. Tony en Patty zijn de kinderen van internationale spionnen Terrence en Nora. Zij weten echter niets van het dubbelleven van hun ouders. De twee spionnen zijn in het bezit van een bijzondere code (wat het precies is, wordt beduidend vaag gehouden). Als de twee kinderen stiekem hun favoriete videogame spelen thuis, leveren ze onbewust deze code in bij een rijke videogameontwikkelaar die duistere plannen heeft met de code. Nu is het aan Tony en Patty om de wereld te redden.

Eigenlijk alle acteurs in de film lijken zich enorm te vervelen en de laksheid die dit met zich meebrengt, maakt de film een stuk minder leuk dan deze had kunnen zijn. Everly Carganilla en Connor Esterson als de twee kinderen lijken als enige enthousiast, maar zij kunnen beiden helaas helemaal niet acteren. Dit is natuurlijk wel vaker een heikel punt bij kindacteurs, maar hier stoort het op meerdere momenten.

Daarnaast is de film ook enorm chaotisch en kampt het met problemen in tempo waardoor vooral sommige grappen veel te lang doorgaan en al hun impact verliezen. Het geeft een rommelig geheel waarbij niet spannende scènes elkaar opvolgen en de ernst mist. De slechterik in het verhaal krijgt al snel de code in handen en zorgt ervoor dat iedereen op de wereld een videogame moet spelen om de meest simpele taken, als bijvoorbeeld pinnen, te voltooien. Een premisse die nergens op slaat en niet tot veel emotionele investering in het verhaal oproept.

Desalniettemin gaat het nog steeds om een kinderfilm, dus misschien zijn de narratieve technieken en hoe deze elkaar opvolgen niet van de hoogste prioriteit. Maar dan moet het verder wel leuk zijn. Helaas scoort Spy Kids: Armageddon op dat vlak niet veel beter. Een spionnenfilm vraagt natuurlijk om originele gadgets. Er zijn wel wat gadgets te vinden, maar gaan niet verder dan een klein autootje wat zichzelf rijdt en een bol die naar mensen wordt gegooid waarna ze heel erg honger krijgen. Weinig inventief. Daarnaast zijn videogames een belangrijk element, maar is het duidelijk dat de makers nog nooit een videogame hebben aangeraakt in hun leven.

Spy Kids: Armageddon is daarbij ontzettend lelijk en de special effects lijken nog het meest op de originele film uit 2001. Het is bijna ongelooflijk dat dit soort CGI nog het licht ziet in de hedendaagse tijd. Waar Robert Rodriguez altijd hoge ogen gooide met het inventief omgaan met minder capaciteit, is dat hier helemaal niet het geval. Daarnaast is het design ook volledig dertien in een dozijn en ontdaan van alle vormen van originaliteit.

Onder alle chaotische en weinig originele bende huist nog een even originele boodschap: je moet altijd eerlijk zijn. Dit druist natuurlijk helemaal in tegen het hele idee van een spion zijn, maar logica viert duidelijk geen hoogtij. Mensen die opgroeiden met de vroegere films en die omwille van nostalgie overwegen Spy Kids: Armageddon op te zetten, kunnen beter wegblijven. Wellicht is het voor de kleinste onder ons nog prima, maar ook voor hen zijn er betere alternatieven. Om in de campy toon van de film te blijven: Spy Kids? Bye kids.

Spy Kids: Armageddon is te zien bij Netflix.