Vele films hebben Parijs op verschillende manieren verbeeld. Het is een belangrijk kenmerk voor films uit de Nouvelle Vague, oftewel de Franse nieuwe golf. Regisseur Christian Carion heeft voor zijn nieuwe film Une Belle Course duidelijk veel inspiratie opgedaan van iconen zoals Godard, Resnais en Truffaut. Tijdens een enkele lange taxirit door Parijs hoort een taxichauffeur het levensverhaal aan van een bejaarde vrouw.
Charles is een verbitterde taxichauffeur met allerlei problemen. Hij zit diep in de schulden, het gaat niet lekker tussen hem en zijn vrouw en zijn rijbewijs kan elk moment worden ingetrokken. Zijn humeur wordt er niet beter op als hij zijn nieuwe klant, Madeleine, helemaal naar de andere kant van Parijs moet brengen, waar ze in een tehuis gaat wonen.
Charles is niet bepaald praatgraag, maar Madeleine weet toch tot hem door te dringen, door haar levensverhaal te vertellen. Via flashbacks zien we het rumoerige leven dat ze heeft geleefd, waarin de vrouwonvriendelijke geschiedenis van Frankrijk wordt bekritiseerd. Haar verhalen raken Charles, wat mooi wordt overgebracht door de heerlijke dynamiek tussen het duo.
De film is vooral bedoeld om zangeres en actrice Line Renaud, inmiddels 94, te laten stralen op haar oude dag. Ze geeft dan ook een uitstekende acteerprestatie, maar het zorgt er ook voor dat Dany Boon weinig ruimte krijgt om Charles goed tot leven te brengen. Hoewel ook hij over zijn verleden vertelt, worden alleen Madeleines verhalen met flashbacks geïllustreerd. Thematisch is het logisch; zij blikt echt terug op haar leven, terwijl herinneringen voor Charles er op dit moment niet echt toe doen.
Het is een logische en effectieve regiekeuze, maar het weerhoudt de film ervan om in slechts anderhalf uur een goed en compleet verhaal te vertellen. Het einde, dat een flinke stomp in de maag zou moeten zijn, voelt daardoor te abrupt en overhaast aan. Hoewel Madeleines verhaal prachtig wordt afgerond, had er meer in moeten zitten voor de uit de put getrokken bestuurder.
Ook leidt de overdreven zoetsappige en té aanwezige muziek af in de meeste scènes af. Deze muziek is weinig memorabel en legt de emotionele lading, die al overtuigend uit het acteerwerk en camerawerk overvloeien, er te dik bovenop. Dit vermindert juist de emotionele impact, wat de krachtige statements die Une Belle Course probeert te maken ook teniet doet.
Une Belle Course probeert duidelijk een groot leven neer te zetten. De stad Parijs, en hoeveel daar in al die decennia is veranderd, staat symbool voor dat grote leven, en de veranderingen daarin. Une Belle Course draait daarbij alleen te veel om Madeleines (zeer boeiende) levensverhaal, en te weinig op alles daarbuiten. Een mooie rit, maar met wat flinke hobbels onderweg.
