Regie: Can Ulkay | Scenario: Ercan Mehmet Erdem | Cast: Çagatay Ulusoy (Mehmet), Emir Ali Dogrul (Ali), Ersin Arici (Gonzi), Turgay Tanülkü (oom Tahsin), Selen Öztürk (moeder) e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2020

Hoe kun je lachen als zo veel mensen op straat huilen? Met die gedachte begint het Turkse melodrama Paper Lives. In het straatleven van Istanbul treffen we Mehmet aan, een afvalverzamelaar met een nierziekte. Als hij op een avond de telling in zijn vuilnismagazijn afrondt, vindt hij onder het karton in een van de ophaalkarretjes een klein jongetje. Ali zegt te worden geslagen door zijn stiefvader en niet naar huis te kunnen. Mehmet ontfermt zich over het ventje en belooft hem te helpen om zijn moeder te redden uit de klauwen van boze stiefpa.

Emir Ali Dogrul is een briljant gecast jochie. Ali ziet er echt uit als een bangige kitten die je zo snel mogelijk gerust wilt stellen met een knuffel. Zeker in zijn eerste scène geloven we zijn trauma. En Ulusoy zet zijn redder neer met een warme lach, maar ook met de bruutheid van een tijger zodra de kleine ook maar een klein beetje bescherming nodig heeft. Zelfs Mehmets grootste vertrouweling Gonzi moet het met een stevige grip om zijn keel bekopen, wanneer hij Ali iets te lang alleen heeft gelaten.

Het melodrama van Paper Lives ligt er erg dik bovenop, maar wel op een goedbedoelde manier. De film wil aankaarten hoe zwaar het leven is, als je afhankelijk bent van wat je op straat vindt, en doet dit op een vrij platte manier. Mehmets gewelddadige randje is er wel, maar het duurt vrij lang voor dat echt een beetje wordt geproblematiseerd. Tot die tijd wordt hij vooral neergezet als iemand die de zorg voor zo'n kereltje lichamelijk niet aankan. Maar het sterkt hem ook, het geeft hem een doel in zijn leven. Hij ziet duidelijk zichzelf in Ali.

Op sommige momenten wordt behoorlijk de vaart uit het verhaal gehaald om scènes te laten zien waar Mehmet en Ali samen plezier hebben. Zwemles bijvoorbeeld, en een bezoekje aan een badhuis. We zien hier de diepere band die ze met elkaar ontwikkelen. Maar op den duur weten we eigenlijk wel weer dat die connectie er is. Het is nooit goed om bij een film die helemaal niet zo lang is te voelen dat de speeltijd nog wel korter had gekund.

Het spanningsveld lijkt dan ook vooral te zitten in de geschiktheid van Mehmet als surrogaatouder. Bovendien zegt Gonzi, die ook op straat opgroeide: "Ik zou willen dat ik een thuis had waar ik klappen kreeg." Schijn bedriegt echter: hier is meer aan de hand. Het verhaal geeft hier en daar al aanwijzingen, wanneer het verhaal van Ali wat vreemde gaten vertoont. Tsja, misschien is het kind gewoon in de war. Maar Paper Lives blijkt een film te zijn met een wending die moeilijk te verdienen is. En net dat krijgt dit verhaal niet helemaal voor elkaar.

In combinatie met de verdere voorspelbaarheid werkt dat de boel net een beetje tegen. Daardoor valt op waarom deze film zo snel op Netflix is beland. Die tijdigheid valt extra op doordat in een scène in graffiti 'corona' op een muur is te lezen. Paper Lives oogt uiteindelijk vooral als een goed gemaakte tv-film. Geen straf om naar te kijken, maar ook niet zo goed als hij zelf duidelijk hoopt te zijn.

Paper Lives is te zien bij Netflix.