Regie: George C. Wolfe | Scenario: Ruben Santiago-Hudson | Cast: Viola Davis (Ma Rainey), Chadwick Boseman (Levee), Colman Domingo (Cutler), Glynn Turman (Toledo), Michael Potts (Slow Drag), Jeremy Shamos (Irvin), Jonny Coyne (Sturdyvant), Taylour Paige (Dussie Mae) e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2020

Levee Green vindt zichzelf een hele peer. De platenproducent van Ma Rainey, de grote voorvrouw van zijn band, heeft zijn swingende versie van haar bekendste lied uitgekozen om op te nemen. Ook wil hij een paar van Greens eigen songs op plaat zetten. Maar wanneer Ma zelf in de studio verschijnt, maakt ze snel een einde aan Levee's arrogante illusies dat 'Ma Rainey's Black Bottom' ook maar een beetje op een andere manier wordt gespeeld dan zij wil. Zeker de spetterende intro van Levee gaat op de schop, want daar mag haar neefje wat inspreken. Enige probleem: hij stottert als een malle.

Deze omstandigheden vormen vooral het toneel voor de onderhuidse spanningen tussen de oude garde in de bluesmuziek van 1927 en de golf van swingende nieuwelingen, maar ook die tussen de zwarte muzikanten en de bazen die de muziekwereld in handen hebben. Centraal staat de fictieve Levee, het allerlaatste filmpersonage van de dit jaar overleden Chadwick Boseman. We zien hoe hij met gemak scènes naar zijn hand zet, ook al is hij omringd door tal van getalenteerde acteurs. Boseman bezweert de camera met zijn charme. Een shot waarin je hem alleen maar ziet luisteren is al een feest voor het oog. Hij speelt het beheerst en spetterend tegelijk.

Ma Rainey is allesbehalve fictief. Dit is echter een verfilming van een gelijknamig toneelstuk rondom de historische blueszangeres. Ze was een van de allereerste zwarte artiesten van betekenis, een uitzondering in de Verenigde Staten van de jaren twintig. Levee is een creatie van schrijver August Wilson, die de zwarte artiest in de marge symboliseert, met alle talent en ambitie in zich. Hij is als swingende trompettist met het geluid van de toekomst zijn tijd flink vooruit. En wat betekent dat voor een zwarte man in dit tijdsgewricht? Tsja.

Viola Davis hoeft voor haar titelrol niet heel veel acteerbereik te laten zien, maar ze gaat wel diep in intensiteit. Eén blik van Ma Rainey verpulvert. En onder de dikke laag make-up is de actrice bijna onherkenbaar gemaakt. Een studiobaas irriteert zich mateloos aan haar divagedrag en ze domineert de band, maar ze vertelt haar vertrouweling Cutler wat hierachter zit. Davis speelde ook een belangrijke rol in die eerdere Wilson-verfilming, Fences, waar ze een Oscar voor won. Toen regisseerde Denzel Washington en speelde hij de hoofdrol, nu produceert hij alleen maar.

Met toneelverfilmingen is altijd de vraag of het er niet simpelweg uitziet alsof een stel camera's op een theateruitvoering is gezet. Aan het begin en einde van Ma Rainey's Black Bottom zijn wat toevoegingen gedaan om de verfilming te legitimeren. Maar het leeuwendeel vindt plaats binnen één muziekstudio. De film drijft vooral op spitse dialogen en stevige acteerstaaltjes. De beelden zijn gelikt, maar niet op zijn meest filmisch. Maar waarom zou dat niet genoeg zijn? Sowieso is het een tijdig verhaal, uitgevoerd door een grotendeels zwarte cast en crew. Het zou niet bijzonder moeten zijn, maar iedereen weet dat het wel zo is.

De dood van Boseman zorgt dat er nog veel meer ogen op deze film zijn gericht, dan als hij nog had geleefd. En dus is al gauw de vraag hoe terecht dat is. Het is ook zeer denkbaar dat dit hem een postume Oscar oplevert. Wat hij hier laat zien rechtvaardigt dat gouden beeldje zonder meer. Met hem is een groot acteertalent gestorven. Laat Ma Rainey's Black Bottom maar mooi de ogen openen van iedereen die daaraan twijfelt. Boseman zou altijd de ster van deze film zijn geweest, alleen krijgt-ie er nu nog meer verdiende aandacht voor.

Ma Rainey's Black Bottom is te zien op Netflix.