Ere wie ere toekomt. Dat doet Michel Hazanavicius op succesvolle wijze in Le Redoutable, een met energie doordesemde ode aan de revolutionaire filmmaker Jean-Luc Godard. Hazanavicius levert, net zoals hij met The Artist deed, niet alleen een lesje filmgeschiedenis, maar kiest ook voor een bewust spanningsveld van een bepaalde tijd: het kolkende en opstandige eind jaren zestig dit keer. De jonge Franse intellectuelen gaan massaal de Parijse straten op en we zien het revolutionaire rood dan ook overal terug in de film.
Tegen deze broeierige Franse achtergrond leren we wie Godard is (voor zover dat mogelijk is binnen een fictieve biografie natuurlijk) en waar hij voor staat. Maar als we Hazanavicius moeten geloven is Le Redoutable geen biografie en zelfs geen 'film over Godard'. Het is een liefdesverhaal. Een liefdesverhaal tussen filmmaker Jean-Luc Godard en zijn toenmalige vriendin Anne Wiazemsky. Het is 1967 en Godard is bezig met een film over Mao, genaamd La Chinoise, waarin Wiazemsky de hoofdrol speelt. De ontvangst is gemengd, maar vooral negatief. Men vraagt zich af waar de Godard is gebleven die bekend is van meesterwerken als Le Mépris, À Bout de Souffle, Bande à Part en ga zo maar door. Waar is de speelsheid en de kritische luchtigheid gebleven waarmee Godard de Nouvelle Vague inleidde? Godard moet er niets van weten. We maken daarom ook kennis met waar Godard niet meer voor staat: apolitieke, platvloerse cinema. En dus zelfs ook zijn eigen eerdere films. Voor Godard is dat een gepasseerd station. Dat wás, en de revolte die nadert ís.
Hazanavicius belicht hierdoor een interessant kantelpunt in Godards leven omdat zijn levensvisie steeds rigoureuzer en wilder wordt. Hij exploreert de mogelijkheden van het medium en zoekt meer en meer heil in de politieke potentie van film. Dit tot ongenoegen van zijn publiek dat zo graag de 'oude' Godard terug wil zien. Godard houdt echter voet bij stuk en laat zich meevoeren met de politieke wind die onder meer over Parijs waait. Met overdreven primair kleurgebruik, massale studentenprotesten en een puik decorontwerp krijg je als onwetende kijker toch een glimp mee van de reuring die destijds voelbaar moet zijn geweest. Maar het is de vraag of een dergelijke representatie van een wereldberoemde regisseur die al schreeuwende stenen gooit naar de autoriteiten historisch accuraat is. Misschien had Godard hier dan toch gelijk: je moet de revolutie niet letterlijk verfilmen, maar je moet hem beleven. In dit geval gebeurt het allebei. Ook goed.
Godards idealistische vastberadenheid zet verschillende relaties in zijn directe omgeving op scherp. Vooral die met de zeventien jaar jongere Anne Wiazemsky, de natuurlijke schoonheid die ondanks haar volwassenheid het vurige tempo van Godard nauwelijks kan bijbenen. Haar rol wordt met veel bravoure gespeeld en de uiterlijke gelijkenissen zijn duidelijk zichtbaar, alhoewel ze ook verdacht veel op Chantal Goya uit Godards Masculin, Féminin lijkt. Daarnaast brengt Louis Garrel de eigenaardigheid van de ambitieuze Godard sterk over en zien we dat Hazanavicius en de zijnen goed hun huiswerk hebben gedaan.
Le Redoutable is zoetjes, maar zit ook vol vuur. Romance en politieke manifestatie volgen elkaar in rap tempo op door de energieke regievisie van Hazanavicius - ongetwijfeld (deels) afgekeken van de leermeester zelf. De sprankelende film over de Franse grootheid zadelt ons alleen nog met de volgende vraag op: waar en wie zijn de Godards van nu?
