Bij het verfilmen van een boek dat al wat ouder is, dringt zich standaard de vraag op of er moet worden vastgehouden aan de tijd waarin het geschreven is. Is het verhaal universeel genoeg om het in het heden te situeren (waardoor je als filmmaker de nodige miljoenen kunt uitsparen) of is de vertelling zodanig een product van zijn tijd dat een getrouwe verfilming enkel een periodestuk kan zijn? Bij verfilmingen van Patricia Highsmiths boeken lijkt de tendens de laatste jaren om zoveel mogelijk vast te houden aan de periode waarin het uitkwam. Misschien wel juist omdat Hollywood er destijds geen brood in zag.
Het in de jaren vijftig, zestig en zeventig uitgekomen werk van de Amerikaanse schrijfster was weliswaar niet uiterst controversieel, maar de homoseksuele ondertonen in veel van haar verhalen hebben waarschijnlijk toch lange tijd de Hollywoodmensen op afstand gehouden. Nadat haar debuutroman Strangers on a Train de basis vormde voor de gelijknamige Alfred Hitchcock-klassieker duurde het immers bijna vijftig jaar tot het uitkomen van The Talented Mr. Ripley: uitgerekend een film over een waarschijnlijk homoseksuele seriemoordenaar. In de periode daartussen kwamen de Highsmith-verfilmingen louter uit Europa. Echter, de laatste jaren heeft men de smaak goed te pakken. Na de eerder genoemde film van Anthony Minghella volgden nog twee Ripley-films en anderhalf geleden ook The Two Faces of January. Carol breekt met die voorgangers: dit is namelijk geen thriller met een Europese setting, maar een in winters Manhattan gesitueerde romance.
De homoseksuele ondertonen uit eerder werk voeren ditmaal de boventoon, want Carol gaat over de relatie tussen twee vrouwen. Vandaag de dag is dat niets bijzonders, dus houdt regisseur Todd Haynes vast aan de jarenvijftigsetting waarin Highsmiths gelijknamige boek uitkwam. Net als in zijn eerdere film Far from Heaven levert dat een trefzeker neergezet tijdsbeeld op, met ook ditmaal fenomenaal acteerwerk. Voor de titelrol heeft hij namelijk de beschikking over Cate Blanchett, die hij eerder nog regisseerde als vrouwelijke Bob Dylan in Im Not There. Blanchetts veelzijdigheid was ruim tien jaar geleden al overduidelijk en daar is gelukkig nog maar weinig aan veranderd. Haar personage overtuigt als verveelde echtgenote met een stukgelopen huwelijk en een behoefte aan iets nieuws, maar ook als liefhebbende moeder. Daar bovenop ligt een mooi vleugje mysterie mee. Want was die ontmoeting met de twintig jaar jongere Therese wel echt zo spontaan?
Blanchett krijgt gelijkwaardig tegenspel van Rooney Mara, wier grote ogen en kleinemeisjeskapsel haar bijzonder geschikt maken voor het ingetogen muurbloempje Therese. Een personage dat in veel opzichten de tegenpool is van de initiatiefrijke Carol, wat zich openbaart in een mooie scène waarin de twee voor het eerst samen lunchen. Carol weet zonder na te denken precies wat ze wil hebben, maar de introverte Therese heeft geen idee en bestelt daarom maar exact hetzelfde. Het geeft blijk van een karaktertrek die ze vaker laat zien; ze weet nauwelijks wat ze echt wil en zegt daarom maar overal ja op. Voordat Carol in haar leven komt, heeft ze immers een vriend, al komt de romantiek vooral van zijn kant. Zij lijkt er slechts in mee te gaan omdat dat van haar wordt verwacht. Echter, onder de hoede genomen door Carol zien we haar gaandeweg steeds assertiever worden.
De superlatieven waaronder Carol de voorbije maanden is bedolven, zijn misschien iets te veel van het goede; in dat opzicht is Far from Heaven waarschijnlijk de wat completere film. Dat neemt echter niet weg dat het een uiterst degelijk gemaakte productie is waarin twee van de beste actrices van Hollywood alle ruimte krijgen om hun talent te etaleren.
