Het is nooit te laat voor een tweede kans, zo luidt de boodschap van Nights in Rodanthe. De film vertelt over een romance tussen twee volwassenen, de welgeconserveerde Richard Gere en Diane Lane, die al eerder een romance hadden in Unfaithful. De romantiek tussen de twee geliefden weet echter niet te overtuigen en de clichés stapelen zich hoog op. Dit verfilmde verhaal van de vaak geadapteerde schrijver Nicholas Sparks weet de sentimentaliteit die in al zijn boeken voorkomt niet te laten beklijven en de film voelt dan ook aan als een lange soapaflevering.
De film heeft een duidelijke opzet. Het eerste karakter, Adrienne Willis, een alleenstaande vrouw met twee kinderen, heeft beloofd om het bed and breakfast van haar vriendin voor een paar dagen over te nemen. Omdat het hotel door een aangekondigde storm waarschijnlijk verlaten zal zijn, denkt ze hier wat tijd voor zichzelf te vinden en haar verbroken relatie te kunnen overdenken. Het tweede karakter, Paul Flanner, een getroebleerde chirurg, arriveert ondanks de weersvoorspellingen bij het hotel in de aanloop van de storm. Dit is het moment dat de kijker al vooruit kan lopen op de verdere ontwikkelingen in de film (op dat moment nog ongeveer een uur). De twee worden verliefd en weten hun wederzijdse aantrekkingskracht te onderbouwen met begrip en bewondering voor elkaar. In de nacht dat de orkaan de twee aan elkaar laat klampen is het duidelijk dat er binnenin het hotel ook een storm waait. Nee, je kunt het niet echt een subtiele metafoor noemen.
In plaats van de echtgenoot van de op de operatietafel gesneuvelde patiënte persoonlijk te woord te staan, stuurt dokter Paul Flanner zijn assistent en beseft pas later, als de gefrustreerde man een rechtszaak tegen hem begint, dat dit niet zo tactvol was. Hij besluit de man te ontmoeten en verblijft voor het gemak in het hotel waar Adrienne oppast. Samen met haar weet hij zijn ego aan de kant te schuiven en de grievende man op een menselijke manier te benaderen. Dan vertrekt hij om zijn van hem vervreemde zoon te overtuigen dat hij een ander persoon is geworden.
Richard Gere is geen ruwe egoïst, maar dat had hij wel moeten zijn volgens het script. De romance tussen de twee karakters voelt te makkelijk en vanzelfsprekend om echt hartstochtelijk over te komen. In het romantische genre is alles ondergeschikt aan het feit dat de hoofdpersonen elkaar emotioneel moeten aftasten en bij goede tranentrekkers juich je dit graag toe. Zodra de romance ongeloofwaardig aanvoelt is er echter geen reden om de film hierop te waarderen en is de voorspelbaarheid vaak een negatief punt. In deze film doet Diane Lane erg haar best en het is jammer dat de regie en overige acteurs, met uitzondering van de grievende man, te vlak zijn neergezet. De debuutfilm van tv-regisseur George C. Wolfe blijft daardoor een tam huiselijk drama met een kleffe boodschap.
