Sinds Richard Linklaters Slacker is het een volwaardig genre geworden: films over jongeren die zich de godganse dag vervelen en zich dientengevolge vooral bezighouden met rondhangen, praten en, nou ja, zich vervelen. Kevin Smith heeft er een handje van: Clerks (jongeren vervelen zich in een videotheek) en Mallrats (jongeren vervelen zich in een warenhuis) zijn voorbeelden. Maar ook buiten Amerika vindt dit genre gretig aftrek, zeker bij beginnende regisseurs uit landen die een bloeiende filmindustrie ontberen. Logisch, want voor een film over mensen die nauwelijks wat doen heb je ook nauwelijks een budget nodig. Zo had je al 25 Watts (jongeren vervelen zich in Uruguay), en nu is er ook Temporada de Patos (jongeren vervelen zich in Mexico).
Twee veertienjarige vriendjes hebben het huis voor zichzelf en brengen de dag door met computerspelletjes, het bestellen van een pizza en het drinken van cola. Hun buurmeisje komt langs omdat haar oven kapot is. De pizzabezorger weigert weg te gaan omdat de jongens blijven volhouden dat hij toch echt 11 seconden te laat was en ze dus niet hoeven te betalen voor hun salami/champignon-pizza. Een spelletje voetbal op de X-Box moet uitkomst bieden maar als de stroom wederom uitvalt zitten de personages voor de rest van de dag met elkaar opgescheept en volgen er nieuwe vriendschappen, nieuwe liefdes en een voor de gelegenheid gebakken spacecake.
Hoewel de film vederlicht en droogkomisch aandoet is de ondertoon dramatisch. Ouders gaan scheiden, trauma's over hondenwurgen komen op en eenzaamheid verbindt de personages. Gelukkig hebben ze elkaar en er is dan ook een sterke mensen-hebben-mensen-nodig moraal aanwezig, die dankzij het prima acteerwerk en de kleine alledaagse gebeurtenissen aanstekelijk werkt. Beslissingen worden genomen en problemen worden opgelost, al is het maar voor even.
Toch hadden zowel het eerste als het laatste kwartier wat compacter gemogen. Net zoals de stroom die af en toe uitvalt wil de film ook wel eens stilvallen. Bepaalde sequenties duren wat te lang en af en toe gaat de film wat over de top, maar de charmante cast, de leuke muziek en het degelijke script zorgen ervoor dat je goedgemutst de bioscoop uitloopt. Dit is geen meesterwerk, maar het is wel een fijne kleine film. Uitstekend geschikt voor een mooie zomerdag. Nuttigen met een Mexicaans drankje en/of een salami/champignon-pizza.
Blijf ook nog even zitten tot na de aftiteling voor een toegift.
