Kleine, frisse komedie in de stijl van 25 Watts. Twee verveelde jongens krijgen te maken met stroomuitval en met een pizzakoerier die elf seconden te laat bezorgt, maar weigert te vertrekken voordat hij zijn geld krijgt.
Regie: Fernando Eimbcke | [/b]Cast:[/b] Enrique Arreola (Ulises), Diego Cataño (Moko), Daniel Miranda (Flama), Danny Perea (Rita) | Duur: 90 min.
Sinds Richard Linklaters Slacker is het een volwaardig genre geworden: films over jongeren die zich de godganse dag vervelen en zich dientengevolge vooral bezighouden met rondhangen, praten en, nou ja, zich vervelen. Kevin Smith heeft er een handje van: Clerks (jongeren vervelen zich in een videotheek) en Mallrats (jongeren vervelen zich in een warenhuis) zijn voorbeelden. Maar ook buiten Amerika vindt dit genre gretig aftrek, zeker bij beginnende regisseurs uit landen die een bloeiende filmindustrie ontberen. Logisch, want voor een film over mensen die nauwelijks wat doen heb je ook nauwelijks een budget nodig. Zo had je al 25 Watts (jongeren vervelen zich in Uruguay), en nu is er ook Temporada de Patos (jongeren vervelen zich in Mexico).
Twee veertienjarige vriendjes hebben het huis voor zichzelf en brengen de dag door met computerspelletjes, het bestellen van een pizza en het drinken van cola. Hun buurmeisje komt langs omdat haar oven kapot is. De pizzabezorger weigert weg te gaan omdat de jongens blijven volhouden dat hij toch echt 11 seconden te laat was en ze dus niet hoeven te betalen voor hun salami/champignon-pizza. Een spelletje voetbal op de X-Box moet uitkomst bieden maar als de stroom wederom uitvalt zitten de personages voor de rest van de dag met elkaar opgescheept en volgen er nieuwe vriendschappen, nieuwe liefdes en een voor de gelegenheid gebakken spacecake.
