Het is alweer jaren geleden, maar bij het zien van Ondine galmen de woorden weer door mijn hoofd. Contact between the human world and the mer world is strictly forbidden. They're dangerous. Do you think I want to see my youngest daughter snared by some fish eater's hook? De waarschuwende woorden van de vader van Ariel in de Disneyklassieker The Little Mermaid zouden elk moment ook in Ondine uitgesproken kunnen worden. Als de Ierse visser Syracuse in zijn netten namelijk een mooie vrouw treft, wijst alles erop dat hij een zeemeermin heeft gevangen. En dat dat alleen maar voor problemen kan zorgen, weten sinds The Little Mermaid zelfs de kleinsten onder ons.
Ondine start als een prachtig hedendaags sprookje. Op een dag haalt de Ierse visser Syracuse zijn netten uit het water om tot zijn schrik te zien dat hij een bloedmooie vrouw heeft gevangen. De communicatie gaat moeizaam en de vrouw lijkt doodsbang, en dus neemt Syracuse haar mee naar zijn verlaten huisje aan het water zodat ze kan opknappen. Die avond vertelt Syracuse voor het slapengaan een verhaaltje aan zijn tienjarige dochtertje over een visser die een zeemeermin heeft gevangen. Zijn dochtertje vindt het een prachtig verhaal en als ze er later achterkomt dat haar vader echt een vrouw uit het water heeft gevist is ze er heilig van overtuigd dat het sprookje van haar vader klopt. En alles lijkt er ook op te wijzen dat Ondine, zoals de mysterieuze vrouw zichzelf noemt, ook echt een waternimf is.
Naarmate de film vordert wordt het mysterie van Ondine steeds verder ontrafeld. De film neemt hier goed de tijd voor en laat ons ondertussen uitbundig genieten van de beelden van het prachtige Ierse havenplaatsje. Twee zaken zijn direct duidelijk: de liefde die de hier geboren en getogen regisseur Neil Jordan heeft voor de locatie en het vakmanschap van cameraman Christopher Doyle, die door het gebruik van voornamelijk grijs-, blauw- en groentinten de sfeer perfect weet over te brengen zonder kitscherig te worden.
Pas tegen het einde van de film wordt er opeens de vaart in het verhaal gezet. En hier stelt de film voor het eerst teleur. Jordan lijkt te denken dat hij moet kiezen tussen een realistisch drama en een fantastisch sprookje, en dat is jammer. Gingen deze twee eerst nog hand in hand op een manier die uitnodigde om tegelijkertijd na te denken en weg te dromen, vlak voor het einde worden alle vraagtekens ingevuld en kijken wij opeens naar een standaard rechttoe-rechtane actiefilm. Dag mysterie, hallo flitsende achtervolgingsscènes en voorspelbaar einde.
Tot de laatste, enigszins teleurstellende akte is Ondine wel op alle fronten prachtig. Ook de cast is vrijwel perfect. Naast een sterke Colin Farrell zijn het de onbekende Alicja Bachleda en Alison Barry die de meeste indruk maken. Het feit dat vooral Bachleda voor de meesten van ons een onbekend gezicht is, werkt dan ook erg goed om het mysterie rondom haar karakter te vergroten. Het is alleen zo jammer dat een film die beweert dat geloof belangrijker is dan waarheid, het uiteindelijk toch nodig vindt alles uit te leggen en op te lossen. En doordat deze oplossing ook nog eens volledig fantasieloos is, verliest het verhaal daarmee alle geloofwaardigheid. Geloofwaardigheid die er nog wel was toen Syracuse op een dag een heuse zeemeermin uit het water viste.
