Het is een ironisch gegeven dat Seeking a Friend for the End of the World het naderende einde van de wereld een stuk realistischer benadert dan pakweg een film als Armageddon, maar dat zijn plotgaten een stuk eenvoudiger te vergeven zijn dan die van Michael Bays actiespektakel en aanverwante genrefilms. Zo kun je je hier afvragen waarom de mensheid haar laatste hoop vestigt op slechts één spaceshuttle met een reddingsmissie. Aangezien de hele aarde dreigt te vergaan, zou het geen slecht idee zijn om elk denkbaar voertuig de ruimte in te schieten in de hoop dat tenminste één ervan zijn taak volbrengt. Toch stoort dit soort details niet, want Seeking a Friend for the End of the World is niet het type film daarvoor. Het gegeven van een onafwendbaar einde wordt hier puur aangewend voor een mooi ontluikende vriendschap, en misschien wel iets meer.
Een nieuwsbericht op een autoradio vertelt ons in de eerste minuut alles wat we als publiek moeten weten: de spaceshuttle Deliverance is niet geslaagd in zijn missie een naderende meteoriet te stoppen, wat betekent dat het aftellen geblazen is voor planeet aarde. Voor de vrouw van hoofdpersonage Dodge is het horen van dit nieuws genoeg reden om direct zo hard mogelijk bij haar echtgenoot vandaan te rennen. Zijn laatste maand lijkt Dodge dus in eenzaamheid te zullen doorbrengen, en dat terwijl hij ooit met deze vrouw is getrouwd om maar niet alleen te hoeven sterven. Aan de andere kant, zoals een vriend van Dodge het raak opmerkt: in dit geval sterft niemand alleen. Integendeel.
Gelukkig voor Dodge is daar zijn buurvrouw en tegenpool Penny, die hem door een samenloop van omstandigheden vergezelt op een roadtrip waarbij hij zijn jeugdliefde hoopt terug te vinden. Door haar gezelschap hervindt hij langzaam maar zeker het plezier in zijn leven, zelfs al is daar nog maar weinig van over. In de rol van Dodge lijkt Steve Carell zich perfect op zijn plaats te voelen, al was het maar omdat komedies met een tintje drama (en vice versa) een kolfje naar zijn hand zijn. Het lijkt een vreemde beslissing om daar Keira Knightley tegenover te zetten aangezien zij doorgaans in heel andere genres te vinden is, maar de twee blijken een erg prettig duo. Daarbij is men gelukkig wel zo eerlijk het leeftijdsverschil van meer dan twintig jaar te erkennen wanneer de relatie op een zeker punt het platonische begint te overstijgen.
Debuterend regisseuse Lorene Scafaria speelt constant met wat voor film ze vooral níét heeft gemaakt. Hier geen melodramatische heroïek, maar vooral komische alledaagsheid. Het naderende einde en het effect dat dit op mensen heeft, wordt vanuit allerlei hoeken belicht. Zo zijn er de gebruikelijke rellen, zelfmoorden en losgeslagen feestjes (waarbij brave burgers er ineens niet meer voor terugdeinzen heroïne te gebruiken en hun kinderen sterke drank te voeren), maar ook zijn er mensen die naar hun werk blijven gaan en hun gras maaien. Het gegeven van religie komt weliswaar om de hoek kijken, maar wordt slechts in bescheiden mate aangestipt zonder dat de film hierbij in prekerigheid vervalt.
Hoewel Seeking a Friend for the End of the World vooral een wat als-film is, blijkt er meer te sluimeren onder de oppervlakte. Het gegeven van een onafwendbaar einde kan immers worden doorgetrokken naar het menselijke bestaan zoals wij dat kennen. We weten immers allemaal dat daar vroeg of laat een eind aan komt en toch gedragen we ons dagelijks dusdanig voorzichtig alsof we nog eeuwen mee moeten. Bij veel personages in de film is dan ook spijt merkbaar voor het vergooien van hun tijd aan de verkeerde mensen en bezigheden. Op die manier ontpopt Seeking a Friend for the End of the World zich tussen de regels door als een aangenaam pleidooi om het leven toch vooral maar zo goed mogelijk te benutten, zodat - mocht het einde zich onverwachts aandienen - je geen spijt hoeft te hebben dat je je enige leven hebt verspild.
