Norman ziet spoken. Letterlijk. Hij heeft thuis gesprekken met zijn overleden oma en komt op de straten van zijn woonplaats Blithe Hollow tientallen geesten tegen, die hij allemaal vriendelijk gedag zegt. Maar omdat alleen Norman deze spoken kan zien en met ze kan praten, gelooft niemand hem. Op school wordt hij gepest. Zelfs zijn eigen familie vindt Norman maar raar. En de bewoners van Blithe Hollow kijken vreemd op als Norman op straat met voor hen onzichtbare geesten praat.
Nou is Blithe Hollow sowieso een beetje een gek plaatsje. In een ver verleden werd er een heks ter dood veroordeeld. Die heks sprak een vreselijke vloek uit over de bewoners. Door die vloek komen de zeven mensen die haar veroordeelden weer terug... als zombies! Nu, vele vele jaren later, is het verhaal van de heks tot folklore verworden. Er staat een standbeeld van de heks op het plein, winkeliers spelen handig op de legende in en de plaatselijke basisschool maakt er zelfs een toneelstuk over. Niemand weet dat de vloek meer is dan slechts een verhaaltje... niemand, behalve Normans excentrieke oom Prenderghast. Zonder dat iemand het weet zorgt deze oom er al jaren voor dat geest van de heks blijft slapen waardoor de vloek niet in werking kan treden. Maar als Prenderghast overlijdt, geeft zijn geest de taak door aan Norman. Helaas gaat er iets mis en komt de vloek alsnog uit: al snel wordt het rustige stadje opgeschrikt door de zombies. Doordat Norman met geesten kan praten is hij de aangewezen persoon om de vloek op te heffen, de rust in zijn dorpje terug te brengen en zodoende van buitenbeentje te veranderen in held.
ParaNorman is een film van de Laika studio's, die eerder Coraline uitbrachten. Net als die film is ParaNorman gemaakt in stop-motionanimatie. Bij dit klassieke filmproces (het eerste voorbeeld van een stop-motionfilm stamt al uit 1897!) wordt het gefilmde object frame voor frame van positie veranderd en opgenomen. Als de beelden vervolgens achter elkaar worden afgespeeld, ontstaan er vloeiende bewegingen. Aangezien er in één seconde vierentwintig frames gaan, is dit dus een uiterst arbeidsintensieve klus. Aan ParaNorman werd dan ook twee jaar hard gewerkt: ook alle decors, kostuums en kapsels voor de personages moesten met de hand gemaakt worden. En dan moeten alle poppetjes nog vele verschillende gezichtsuitdrukkingen kunnen hebben. Hiervoor kon gelukkig de hulp van een 3D-printer worden ingeroepen, want Norman zelf had maar liefst anderhalf miljoen potentiële gezichtsuitdrukkingen! En alsof dit alles nog niet genoeg was, werd de film ook in 3D opgenomen, pas de derde film (na Coraline en het dit jaar uitgekomen The Pirates!) die stop-motion met 3D combineert.
Het resultaat mag er dan ook wezen. ParaNorman ziet er prachtig uit. Het is een schitterend gemaakte wereld, waar altijd wat te zien en te ontdekken valt. De tijd en liefde die in het project gestoken zijn, spatten er vanaf. De hoeveelheid details is verbluffend. Bij meerdere scènes, zoals die waar wc-papier verandert in grijpgrage klauwen, is het moeilijk geen zucht van bewondering te slaken. Let ook op de kleine bijzonderheden: op dingen als een bumpersticker op een auto of een uithangbord van een winkel staat vaak iets lolligs. Het zijn nog meer voorbeelden van hoe gedetailleerd de wereld van ParaNorman is. En dat is niet alles. De film zit boordevol verwijzingen naar het horrorgenre. Als Normans telefoon afgaat, klinkt de herkenningsmelodie van Halloween. Het volgende shot is een kopie van een shot uit die film. Het is slechts één van de vele insidergrapjes voor horrorkenners die ParaNorman rijk is. Maar ook voor wie minder ingevoerd is in het genre valt er genoeg te lachen; de grapdichtheid is hoog: woord- en beeldgrapjes worden in hoog tempo opgevoerd, waarbij niet alleen aan kinderen, maar ook aan de volwassen bezoeker is gedacht.
Er valt dus weinig op de film aan te merken, of het moet zijn dat het verhaal eigenlijk wat dunnetjes is voor een hele film. Hoe het af gaat lopen en wat de moraal van het verhaal blijkt, laat zich raden. Het blijft, hoewel voor ál te jonge kinderen misschien een beetje té griezelig, tenslotte toch een kinderfilm. Gelukkig is de film leuk en mooi genoeg zodat ook filmliefhebbers zonder kinderen een prima excuus hebben om naar de bioscoop te gaan.
