Bij muziekliefhebbers zal schrijver en regisseur Ben Drew beter bekend zijn als Plan B. Als rapper oogstte Drew veel lof. Twee van zijn albums belandden op de eerste plaats in de Britse albumlijsten. Naast zijn carrière in de muziek timmert Drew ook aan de weg in de filmwereld, met rollen in onder andere Adulthood en Harry Brown. Na een korte film en een muziekvideo geregisseerd te hebben, is Ill Manors zijn speelfilmdebuut als schrijver en regisseur. Naast die taken nam hij uiteraard ook de soundtrack voor zijn rekening.
Plan Bs muziek speelt een belangrijke rol in Ill Manors. Zoals hij in het openingsnummer I Am the Narrator al aangeeft, is zijn muziek de verteller van het verhaal. Met de rauwe teksten en vette beats introduceert hij treffend de themas en personages. Zo zijn daar drugsbaas Chris, dealers Ed en Aaron, verslaafde prostituee Michelle en bendeleider Marcel die een nieuw bendelid onder zijn hoede neemt. In overlappende verhaallijnen worden deze personages gevolgd terwijl zij elk op hun eigen manier proberen te overleven op de straten van Londen, in een wereld van drugs, geweld en prostitutie.
Het sociale commentaar dat Drew in zijn openingsnummer geeft, is voornamelijk terug te zien in de manier waarop de personages met elkaar omgaan, of beter gezegd, elkaar gebruiken. Het dichte netwerk van drugsdealers, prostituees en verslaafden geeft treffend weer hoe afhankelijk zij van elkaar zijn, en hoe zij elkaar gebruiken voor hun eigen gewin. Dit uit zich in verschillende vormen van geweld, en voor de meeste personages is een ander niet meer waard dan zijn geld of haar lichaam.
Die minachting voor anderen lijkt voort te komen uit het ontbreken van een zorgende omgeving. Dealer Aaron, de rode draad door de verschillende verhaallijnen heen, is samen met zijn vriend en collega Ed opgegroeid in een tehuis. Terwijl Ed vindt dat ze het prima voor elkaar hebben, ziet Aaron het als vanzelfsprekend dat ze door hun opvoeding nooit verder gekomen zijn. Aaron heeft zijn bedenkingen bij de wereld waarin hij leeft. De gebeurtenissen in de week waarin het verhaal hem volgt, doen hem beseffen dat het zo niet langer kan. De moraal van Ill Manors wordt het mooist verwoord in een optreden van de zichzelf spelende poëet John Cooper Clarke. Hierin uit hij zijn medelijden met de jeugd van nu, vanwege hun vluchtige, oppervlakkige relaties, en ouders die de opvoeding aan de scholen overlaten, waar de normen en waarden onbestendig zijn.
Ondanks die treffende observatie mist het Drews script wel wat originaliteit. De meeste personages zijn in grote lijnen neergezet. Hun acties en lot laten zich niet moeilijk voorspellen. Ondanks een paar momenten die indruk maken vanwege hun gewelddadigheid of realisme, heeft Ill Manors dan ook niet veel nieuws te vertellen. De toegevoegde waarde zit dan ook vooral in de manier waarop hij het zegt. Drew komt zelf uit Forest Gates, en het onderwerp gaat hem aan het hart. Met het losse, uit de pols geschoten camerawerk en het naturelle spel van de deels onervaren cast, slaagt hij er goed in een rauw en realistisch beeld neer te zetten van zijn buurt.
Dat het om een speelfilmdebuut gaat is Ill Manors niet af te zien. Met een eigen visuele stijl, vooral goed zichtbaar in de muziekmontages, blaakt de film van het zelfvertrouwen. Het maakt van Ben Drew naast een muzikant ook een filmmaker om in de gaten te houden. Zijn vette soundtrack maakt het ook de moeite waard om tijdens de aftiteling te blijven zitten.
