Frank heeft het helemaal gehad. Hij leeft in onmin met zijn ex-vrouw en zijn dochter, is net ontslagen en dodelijk ziek. Hij besluit om een pistool te pakken en zijn frustraties af te reageren op degenen die hij dagelijks op tv, radio en om zich heen ziet: Amerika's domste en wreedste mensen. Na zijn eerste moord krijgt hij een onwaarschijnlijke bondgenoot: de zestienjarige Roxy.
God Bless America is een film van komiek en acteur Bobcat Goldthwait, die zowel het script schreef als in de regiestoel plaatsnam. Goldthwait is onder meer bekend van zijn rol in een drietal Police Academy-films. Als filmregisseur en scenarioschrijver is zijn grootste wapenfeit de Robin Williams-film World's Greatest Dad. In de hoofdrollen van God Bless America geen grote namen: tv-acteur Joel Murray, voornamelijk bekend van rollen in series als Mad Men en Dharma & Greg, en nieuwkomer Tara Lynne Barr als Roxy.
Het concept van God Bless America doet soms denken aan Super, waarin Rainn Wilson als de zelfbenoemde superheld The Crimson Bolt er samen met sidekick Ellen Page op uittrekt om het recht in eigen hand te nemen. Toch zijn het heel verschillende films. God Bless America is een harde aanklacht tegen de hypocriete Amerikaanse moraal van met name de entertainmentindustrie, waar het normaal gevonden wordt om gemene grappen te maken ten koste van anderen en waar alles wordt gedaan voor media-aandacht. Frank is een beleefde, nette man die een beschaafd leven probeert te leiden; zijn frustraties zijn begrijpelijk en herkenbaar. Wie ergert zich niet aan de hoofdpersonen in programma's als My Super Sweet 16? Of aan religieuze fanaten die in de naam van hun geloof anderen bedreigen en beledigen? In het echt zou natuurlijk geen enkel weldenkend mens met geweld met deze frustraties afrekenen zoals Frank en Roxy doen. Het maakt de personages tot degenen tegen wie ze zich afzetten: wrede, domme mensen. Het is jammer dat Goldthwait deze Catch-22-situatie niet verder uitdiept.
Ook is het verloop van het verhaal hier en daar wat ongeloofwaardig. Zo lukt het Roxy meteen om Frank na zijn eerste moord op te sporen in zijn motel, om zich bij hem aan te sluiten. Maar de politie is nergens te bekennen en blijft vrijwel de gehele film uit beeld. Hoe kunnen Frank en Roxy zolang hun gang gaan zonder dat de politie hen op het spoor komt? Ze rijden nochtans in een opvallende gele auto. Het plot is soms ook wat voorspelbaar; een onthulling tegen het einde van de film zie je van mijlenver aankomen.
Maar dit mag de pret niet drukken. De tirade tegen de stompzinnigheidscultuur voelt verfrissend, de manier waarop Goldthwait de spot drijft met de tv-wereld is amusant. God Bless America is sowieso erg grappig. Franks eerste, onhandige moord op de verwende ster van een realityprogramma is hilarisch in al zijn lompheid. Goldthwait gebruikt ook grappen uit z'n stand-upcomedyshows als dialoog en laat de personages dit bloedserieus zeggen. Personages die overigens prima vertolkers hebben: Joel Murray mag dan geen heel bekende acteur zijn, hij beschikt over een talent om slechts met gezichtsuitdrukkingen de meest uiteenlopende emoties uit te drukken. Hij is beurtelings hartroerend en angstaanjagend. Barr speelt de duidelijk geesteszieke Roxy met enthousiasme, maar zonder haar gekte te overdrijven. Het is fascinerend naar de groeiende band van het duo te kijken.
En zo bewijst Goldthwait dat er voor Amerika en zijn entertainmentindustrie toch nog hoop is; zolang tussen alle stupide films en tv-programma's nog dit soort films uitkomen, waarin vermaak wordt gekoppeld aan maatschappelijke vraagstukken, is nog niet alles verloren.
