Je kunt niet zeggen dat Ken Loach zich gedurende zijn lange regiecarrière heel erg heeft ontwikkeld. Veertig jaar geleden maakte hij al films over jongeren aan de onderkant van de Britse samenleving, en nu doet hij dat nog steeds. Na een mislukt uitstapje naar de gevolgen van de Irakoorlog voor Britse soldaten in Route Irish, doet Loach nu gelukkig weer waar hij het best in is: kleine verhalen vertellen over mensen die het niet meezit in het leven. Maar op zijn oude dag is Loach wel een stuk optimistischer gestemd.
The Angels Share, die op het afgelopen filmfestival van Cannes werd bekroond met de juryprijs, gaat over Robbie, een jongen uit een verkeerd milieu die van jongs af aan te horen heeft gekregen dat hij niets is en niets zal worden. Opgegroeid in de straten van Glasgow komt Robbie al vroeg in het criminele milieu terecht. Hij heeft schulden, loopt de gevangenis in en uit en heeft daarnaast zijn vriendin zwanger gemaakt. Een vriendin die bovendien uit een betere familie komt. Als het aan haar ouders ligt, bemoeit Robbie zich dan ook zo min mogelijk met haar.
Ingrediënten genoeg dus voor een zwaarmoedige film over de uitzichtloosheid van de Britse onderklasse. Toch heeft The Angels Share meer weg van het komische Looking for Eric dan het dramatische Kes. Loach omringt Robbie met een aantal extravagante personages die hij ontmoet tijdens een van zijn vele taakstraffen. Dat zorgt voor veel geestige situaties, zeker in het tweede deel van de film als Robbie en zijn vrienden het plan opvatten een hoeveelheid dure whisky te stelen.
Het levert een film op die misschien niet heel spectaculair is in het oeuvre van Loach, maar wel erg vermakelijk is en toch weer belangrijke punten maakt over de onderkant van de Britse samenleving. Samen met zijn vaste scenariopartner Paul Laverty blijft Loach structureel dit soort films maken over dezelfde jongeren die zich uit het verstikkende milieu proberen te worstelen waarin ze zijn opgegroeid. Of het Robbie in The Angels Share echt zal lukken te ontsnappen uit Glasgow, blijft in het midden, maar als kijker gun je het hem wel. Deze jongen heeft al zo ontzettend veel ellende meegemaakt in zijn leven dat je hoopt dat hij een nieuw leven mag beginnen. En als hij daar misschien een laatste misdaad voor nodig heeft: ach, dat vergeven we hem wel.
