De vriendschap tussen autoverhuurder John en Ted lijkt met geen bulldozer kapot te rammen. De twee kennen elkaar al sinds hun kindertijd en hebben dan ook al heel wat meegemaakt. Als volwassen mannen drinken ze graag een biertje, kijken naar mooie vrouwen en blowen doelloos op de bank. Ted woont zelfs met zijn beste vriend en diens vriendin Lori onder hetzelfde dak. Lori krijgt echter steeds meer moeite met alle bromance die haar omringt en het feit dat Ted zich voortdurend aan het gelukkige stel opdringt. Het verdiepen van haar relatie met John wordt zo wel heel lastig. Het wordt tijd dat Ted eens op eigen benen gaat staan en een baan gaat zoeken, wat nog niet zo gemakkelijk is. Ted is namelijk een kniehoge, grofgebekte teddybeer.
Ted is het liveaction- en speelfilmdebuut van Seth MacFarlane, vooral bekend van de animatiekomedie Family Guy. De regisseur annex schrijver staat bekend om zijn directe en absurde humor. Wat dat betreft past de vriendschap tussen een volwassen man en een sprekende teddybeer dan ook precies in MacFarlanes straatje. Het zou interessant zijn om na te gaan of Ted ook zou werken als het ging om een vriendschap tussen twee mannen van vlees en bloed. De conclusie is dat juist de aanwezigheid van de forse teddybeer het al dan niet bewust clichématig gehouden verhaaltje een geheel nieuwe dimensie geeft. MacFarlane maakt op creatieve wijze gebruik van de mogelijkheden die de titelfiguur hem geeft, maar buit ze niet uit tot compleet belachelijke proporties.
Dat MacFarlane de draak steekt met het genre van de romantische komedie en de feelgoodfilm blijkt al uit de zoetsappige proloog. De voice-over, verzorgd door Patrick Stewart, gooit er nog een lekker schepje cynisch sentiment bovenop. John is een eenzaam onzeker jochie in een buitenwijk van Boston dat droomt van een beste vriend. De teddybeer die hij onder de kerstboom vindt is maar een levenloos stuk speelgoed. Daar komt verandering in als door toedoen van een vallende ster Johns grote droom waarheid wordt en Ted tot leven komt. Johns ouders gaan zowat tegen de vlakte als het knuffelbeest doodleuk de keuken komt binnenlopen. Ted loopt wat talkshows en nieuwsprogrammas af maar raakt zoals elke beroemdheid op een gegeven moment in de vergetelheid. Toch wordt de beer nog regelmatig herkend en willen voorbijgangers met hem op de foto. Teds reputatie maakt hem een gewild object voor verwende jochies die op zoek zijn naar een nieuw speeltje.
De grootste kracht van Ted is dat de teddybeer door alles en iedereen als volstrekt normaal beschouwd wordt. Bovendien is zijn gedrag en woordgebruik niet in overeenstemming met zijn schattige uiterlijk. Ted bouwt zonder enige schroom een feestje met een stelletje prostituees, zuipt zichzelf een enorme kater of snuift een lijntje coke. Het is verrassend dat deze basiselementen de volle honderd minuten blijven werken, vooral als de grap van een levende teddybeer op een gegeven moment is uitgewerkt. Dit zit hem naast de uitstekende motion-captureanimatie en de grove vertolking van de knuffelbeer door MacFarlane zelf vooral in het spitsvondige schrijfwerk. MacFarlane brengt voldoende variatie aan in het gedrag van de beer en de ontwikkeling die hij doormaakt. Maar ook zonder Ted gebeurt er voldoende tussen John en zijn vriendin Lori. De verhaalboog van een klassieke driehoeksverhouding voldoet precies aan de verwachtingen, maar fungeert als cement om rake humor, absurditeiten, vederlicht drama en zelfs wat actie aan elkaar te verbinden.
MacFarlane had Ted oorspronkelijk bedoeld als animatiefilm. Het is een positieve ontwikkeling dat hij is uitgeweken naar echte acteurs en zo op het artistieke en visuele vlak zijn nek heeft durven uitsteken. Family Guy moet het net als bijvoorbeeld The Simpsons niet hebben van baanbrekende animaties, maar de computergeanimeerde Ted ziet er toch wel verbluffend uit. Alles staat en valt echter met het grensverleggende script dat een rake mix is van grappen, cynisme en het op de hak nemen van klef sentiment en vriendschap. Het is ironisch dat de feelgoodfactor waar MacFarlane tegen aanschopt er nu juist vanaf druipt. Met een teddybeer in de cast blijkt dat precies de juiste toon.
Lees ook het FilmTotaal-interview met Mark Wahlberg.
