Pakweg drie jaar geleden las schrijver en producent Étienne Comar een fascinerend artikel in de Franse avondkrant Le Monde. In het interview maakte hij kennis met Danièle Delpeuch, een huis-tuin-en-keukenkokkin die van het platteland werd geplukt om de persoonlijke chef van president Mitterand te worden. Comar zocht de vrouw op en zat uren met haar rond de keukentafel. Delpeuch vertelde hem over haar ongelooflijke carrière aan het Élysée. Comar was er al snel van doordrongen dat hier een geweldige film in school en begon te schrijven met actrice Catherine Frot in gedachten voor de hoofdrol. Voor de regie klopte Comar aan bij Christian Vincent, een wijnkenner die de passie voor eten deelde met Delpeuch.
Na haar jaren in de presidentiële ambtswoning bivakkeerde Delpeuch enige tijd op Antarctica, waar ze een groot onderzoeksteam verblijdde met haar kookkunsten. Dat is waar Vincents Haute Cuisine, dat in Frankrijk werd uitgebracht als Les Saveurs du Palais (de smaken van het paleis), aftrapt. Vincent heeft daarmee gelijk de eerste van vele verwarringen die zijn culinaire portret rijk is te pakken. Het leek de makers kennelijk een goed idee om de jaren die Delpeuch bij Mitterand doorbracht te contrasteren met haar eenvoudige werkzaamheden in het afgelegen zuidelijke continent. Via een stel Australische journalisten duiken we al snel in het verleden van de kokkin.
Een biopic in de puurste zin mag Haute Cuisine vooral niet zijn. Delpeuch wordt hier omgedoopt tot Hortense Laborie en de president, opvallend genoeg gespeeld door de Franse schrijver Jean DOrmesson, wordt nergens bij naam genoemd. Het blijft een mankement dat Comar zichzelf nergens op heeft willen vastpinnen. Het verleden van Laborie blijft in nevelen gehuld. Ze is blijkbaar aangeraden door culinaire kenners om voor de president op te komen draven, maar wat nu precies haar achtergrond en persoonlijke geschiedenis is blijft uiterst geheimzinnig. Het is vooral de vertolking van de gracieuze Frot die ervoor zorgt dat er emotionele aansluiting bij de kijker kan worden gevonden.
Haute Cuisine is tijdens de presidentiële periode een lekker vlotte film. Er wordt veel tijd geïnvesteerd in de pogingen van Laborie om het haar nieuwe werkgever naar de zin te maken. Al snel wordt haar duidelijk dat Monsieur le Président houdt van de simpele, eerlijke keuken. Het duurt lang voor de twee eindelijk elkaars hand kunnen schudden, maar wat betreft smaak en tradities zitten werkgever en werknemer volledig op één lijn. Ondertussen krijgen we een goed beeld van het reilen en zeilen in de presidentiële keuken, maar komen we geen klap te weten over Labories privéleven. In de keuken maakt Laborie zichzelf al snel geliefd, al wordt ook duidelijk dat ze niet over zich heen laat lopen en precies weet wat ze wil.
Vincent heeft duidelijk de meeste affiniteit met die spannende periode in Parijs, want in Antarctica wil het maar niet vlotten. De contrasten en parallellen tussen de twee continenten en tijdsperiodes komen, mede door de lichtkomische toon, niet goed uit de verf. De Hortense Laborie die we tussen de onderzoekers te zien krijgen, lijkt haast een compleet andere vrouw die haar roemruchte verleden ver achter zich heeft gelaten. Doordat er ook tijd aan haar tweede loopbaan tussen de onderzoekers moet worden besteed, wordt er kostbare tijd afgesnoept van haar Parijse jaren. Het onvermijdelijke gevolg is dat de werkzaamheden bij de president worden afgeraffeld zodra ze door toedoen van bemoeials op hun einde lopen.
Vincent en Comar mogen zich in hun handjes knijpen dat ze Frot hebben weten te strikken. Zij weet door haar innemende vertolking warmte aan het wankelende verhaal toe te voegen, iets waar de houterige onervaren DOrmesson jammerlijk in faalt. Haute Cuisine schetst slechts een fragmentarisch beeld van het onvoorstelbare leven van een stijlvolle vrouw die zich naar de hoogste regionen kookt.
