In het gebied rond de berg Napf in de Zwitserse Alpen zouden ze het liefst willen dat de tijd stilstond. De bevolking van de geïsoleerde dorpjes wordt door de verstedelijking flink uitgedund. Als gevolg hiervan houdt de middenstand het steeds meer voor gezien en moeten de bewoners hele afstanden afleggen om hun dagelijkse boodschappen bij elkaar te harken. De kinderen ondernemen 's winters dagelijks een barre tocht per kabelbaan en bus om de school in het dorp Romoos te bereiken. De boerenbevolking ploegt, oogst en verbouwt maar door en maakt de seizoenen rond. Maar voor hoe lang nog?
Dit is het fascinerende uitgangspunt van de documentaire Die Kinder vom Napf, het debuut van filmmaakster Alice Schmid. De uitwerking draait echter uit op een desillusie. Gortdroog en op momenten zelfs tergend saai. Het genoemde thema van de urbanisatie en het daaraan gekoppelde instorten van de lokale dorpscultuur komt slechts zijdelings ter sprake als de kinderen in hun klas het thema aansnijden. Schmid richt zich liever op triviale zaken, zoals het plattelandsleven dat ondanks de moeilijke vluchtige tijd en aanverwante problemen stug doorgaat.
Schmidt probeert haar verhaal in de traditie van het Franse plattelandsepos Être et Avoir te vertellen. Deze vergelijking is echt te hoog gegrepen en gaat dan ook zeker niet op. Die Kinder vom Napf is hoofdzakelijk beschrijvend en vertelt eigenlijk niet meer dan je ziet. Door het onoverzichtelijke aantal van vijftig kinderen is het wel heel lastig om als kijker een band met ze op te bouwen. Schmid had er verstandig aan gedaan om slechts een handjevol jonge dorpelingen hun verhaal te laten vertellen. Gevolg van de te brede aanpak is dat Schmid er niet in slaagt om de onschuld en onzekere toekomst van de jeugd invoelbaar te maken. Wat hen bindt, namelijk hun collectieve lot, is evident, maar als Schmidt het persoonlijker en nog kleiner had gemaakt was de impact een stuk groter geweest.
In haar visuele uitingen is Schmid uiterst concreet, haast onbeholpen praktisch en bovenal fantasieloos. Het idyllische dorps- en boerenleven wordt hopeloos geromantiseerd. De kids worden op een rijtje opgesteld om hun zegje te doen. Deze documentaire begint met de zes kilometer lange tocht van de schoolkinderen op weg naar school en eindigt met de alledaagse werkzaamheden op de boerderij. Ondertussen verstrijken de seizoenen, wordt er het een en ander afgefeest en wordt er kort gerept over bijgeloof en de geestenwereld. Bij de echt interessante themas, met name de genoemde ontvolking en economische malaise, wordt de diepte angstvallig gemeden. Alsof zowel de dorpelingen als hun biografe er niet aan willen.
Die Kinder vom Napf is een aaneenschakeling van gemiste kansen en immens traag, terwijl er teleurstellend weinig gebeurt. Het wekt bij de kijker de indruk dat je bij de Napf nog niet dood wilt worden gevonden. Een therapeutische werking heeft de levensfilosofie van de geportretteerde Zwitsers allerminst. Deze documentaire zal hoogstwaarschijnlijk dan ook slechts weinigen kunnen bekoren. Voor de echte liefhebber en doorzetter dus.
