Martin McDonagh is een van de meest geprezen Britse toneelschrijvers van zijn generatie, die vanaf de jaren negentig veel lof kreeg voor zijn Leenane- en Aran Islands-trilogieën en The Pillowman. Dit laatste toneelstuk over een schrijver wiens verhalen werkelijkheid worden, is mogelijk voorwerk geweest voor Seven Psychopaths, een film over film en vooral filmscripts schrijven. Niet zo meesterlijk en zelfreflectief als het enigszins vergelijkbare Adaptation, en veel meer een misdaadfilm, maar desalniettemin zeer vermakelijk en regelmatig hilarisch.
McDonagh won al met zijn eerste korte film Six Shooter een Oscar, maar brak pas echt internationaal door in 2008 met culthit In Bruges. Net als in die film combineert hij in Seven Psychopaths humor met drama, wat niet altijd even goed werkt, maar wel zijn charme heeft. Waar de cynische humor van In Bruges telkens de tragische sfeer doorbrak en zo het drama het gras onder de voeten wegmaaide, is het in Seven Psychopaths andersom. De humor overheerst, waardoor de drama-elementen wat uit de lucht komen vallen en de emoties minder weerklank vinden.
Toch zijn het die momenten die voorkomen dat de film te nihilistisch wordt, waardoor de komedie net iets te naar zou zijn geweest. Nu is er een redelijke balans gevonden en daarmee de juiste toon voor de grappen. De humor is wel zwart, zeer zwart zelfs, maar precies goed op het randje. McDonagh is zijn talent voor heerlijke dialogen nog niet verloren en de zwartgallige, zelfbewuste genresatire raakt grotendeels de juiste snaren. Hij castte wederom Colin Farrell in de hoofdrol, die scriptschrijver Marty speelt een alcoholistische Ier in Hollywood met een writer's block, duidelijk een alter ego voor McDonagh.
De echte ster van de film is Sam Rockwell als de losgeslagen Billy Bickle, steun en toeverlaat van Marty die hem een handje helpt bij het schrijven van zijn nieuwe script (getiteld Seven Psychopaths) maar langzamerhand de overhand krijgt. Rockwell krijgt concurrentie van Christopher Walken die een van zijn fijnste psychopaten in jaren speelt (met de naam Kieslowski). Kieslowski en Bickle runnen samen een zwendeltje waarin ze honden stelen en dan vindersloon opstrijken bij het terugbrengen. Dat gaat mis als ze de hond van de gestoorde gangster Woody Harrelson kidnappen en hij op jacht gaat naar de daders.
Alsof dat nog niet genoeg gekken bij elkaar zijn is daar ook nog Tom Waits als seriemoordenaar die seriemoordenaars vermoordt (onder wie enkele beroemde moordenaars die nooit zijn opgepakt), altijd een konijn in zijn armen draagt en met die heerlijk raspende stem van hem enge verhalen vertelt. McDonagh stopt al zijn mafkezen in een aanstekelijk verhaal over misdaadfilmclichés, waarbij hij personages commentaar laat leveren op de gebrekkige vrouwenrollen in de film. Ook over het einde is nagedacht: Marty zou het liefst een einde schrijven zonder shoot-out, waarin iedereen naar de woestijn gaat voor een goed filosofisch gesprek. Maar of dat gaat lukken...
