Silent Hill uit 2006 wordt gezien als een van de meest geslaagde gameverfilmingen, die veel van de trouwe Silent Hill-gamers beviel en tevens een commercieel succes was. Het sinistere einde suggereerde dat de hoofdpersonen nooit meer zouden kunnen ontkomen uit het stadje. Nu, zes jaar later, krijgen we de opvolger rond dezelfde personages, maar met een andere regisseur aan het roer.
Silent Hill: Revelation maakt in de eerste tien minuten meteen korte metten met de duistere ontknoping van de film uit 2006. De moeder is inderdaad in Silent Hill achtergebleven, maar haar achttienjarige adoptiedochter Heather heeft ze op de een of andere manier in veiligheid weten te brengen. Heather woont bij haar vader, maar de dreigende krachten uit Silent Hill zijn continue naar haar op zoek. Dit betekent dat de twee vaak verhuizen en dat Heather wordt geplaagd door angstaanjagende hallucinaties en nachtmerries. Wat de dromen en wezens die ze overal ziet precies betekenen, weet Heather niet. Dat wordt haar pas duidelijk als haar vader wordt ontvoerd en ze tussen zijn spullen een brief en notitieboeken vindt vol informatie over haar verleden. Ondanks dat haar vader schrijft dat ze nooit mag terugkeren naar Silent Hill, reist ze (uiteraard) meteen af naar het mistige stadje, geholpen door haar klasgenoot Vincent. Aangekomen in Silent Hill raakt ze verstrikt in een angstaanjagend web waarin haar evenbeeld Alessa opduikt.
Het eerste half uur van de film wordt de spanning aardig opgebouwd. Tot het moment dat Heather afreist naar Silent Hill. Waar in de eerste film van de Fransman Christophe Gans de sinistere sfeer in de stad bepalend was, heeft regisseur Michael J. Bassett bij de tweede film ervoor gekozen om de nadruk te leggen op de wezens die Heather tegenkomt en een groot aantal gruwelijke slachtpartijen. Bassett is eveneens verantwoordelijk voor het zwakke script dat volgepropt lijkt met houterige dialogen en onwaarschijnlijkheden. Hoeveel horrorachtige elementen Bassett er ook tegenaan gooit, de gapende hiaten in de logica kan hij er niet mee verbloemen. Gelukkig blijft het nog aardig te volgen dankzij de overtuigende prestatie van Adelaide Clemens in de dubbelrol van Heather/Alessa. De andere acteurs komen niet echt uit de verf. Game of Thrones acteur Kit Harington als Heathers klasgenoot is het minst geloofwaardig en goede acteurs als Sean Bean krijgen te weinig scènes om iets toe te voegen.
Het is altijd moeilijk om een game in het tijdsbestek van een speelfilm te proppen en er een lopend geheel van te maken. Bassett heeft met dit vervolg ervoor gekozen om vooral de liefhebbers van de game tevreden te stellen. Vanaf het begin komen er allerlei verwijzingen voor naar de reeks en Clemens lijkt sprekend op een figuur uit een van de games. Maar wie niet bekend is met de gamereeks ervaart het eindresultaat als een verwarrend geheel, dat absoluut niet kan tippen aan de sfeervolle voorganger.
