In de vroege zomer van 1991 overleed Margaret Suckley, ook wel bekend als Daisy, die net niet de honderd haalde. Ze was in de zesde graad familie van Franklin Delano Roosevelt. Tussen de Amerikaanse president en zijn verre nicht was echter niet alleen slechts een familieband. Roosevelt had een zwak voor vrouwelijk schoon en legde het aan met diverse dames, onder wie Daisy. Vrouw Eleanor keek ondertussen de andere kant op; ze wist immers hoe haar man was. In de crisisjaren voor de Tweede Oorlog wordt Daisy ontboden in Roosevelts buitenverblijf Hyde Park on Hudson. Ze blijft plakken in de dependance van het Witte Huis en maakt de komst van het Britse koningsechtpaar mee. De stotterende Albert en zijn vrouw Elizabeth hebben de hulp van de Amerikanen nodig in hun strijd tegen Hitler.
De politieke top, die niet bepaald vrij van strubbelingen en onhandigheden is, wordt bezien vanuit het gezichtspunt van Roosevelts maîtresse in het thematische allegaartje Hyde Park on Hudson. Niet alleen heeft Notting Hill-regisseur Roger Michell niet kunnen kiezen of hij nu een komedie of een drama wilde maken, zijn focus op het verhaal is al net zo tweeledig. De eerste helft van zijn historische portret draait vrijwel geheel om de complexe affaire die Daisy en de president beginnen. Als de Britten eenmaal zijn gearriveerd, verdwijnt de romance grotendeels naar de achtergrond om plaats te maken voor diplomatiek gekeuvel.
De Britse royaltys moeten niet zo veel hebben van de ongemanierde Amerikanen. Het idee dat de koning zijn tanden in een ordinaire hotdog moet zetten tijdens een zo mogelijk nog ordinairdere picknick compleet met Indiaans entertainment doet zijn eega walgen. Ondertussen is Albert zo onzeker als de pest als hij bij Roosevelt om hulp moet bedelen. De moeizame communicatie en het haast tot MacGuffin verheven worstenbroodje leiden wel tot bijzonder vermakelijke situaties, maar maken van Hyde Park on Hudson eveneens een aaneenschakeling van incidenten en koddige voorvallen. De diepte wordt angstvallig vermeden en maken van Michells lichtkomische drama een lekker luchtig tussendoortje.
De regisseur weet er dus niet echt een vloeiende lijn in te krijgen, maar komt ermee weg omdat hij een aantal zeer prettige acteurs voor de voornaamste rollen heeft weten te strikken. Het is een verademing om Bill Murrays ongekende komische talent met een dramatische verdieping te zien worden aangevuld. De president die hij neerzet kampt met de nodige fysieke tegenslagen, maar blijft optimistisch en uiterst charmant. Hij laat zich dan ook niet uit het veld slaan door de koude Britse kak en heeft zijn gasten, die van hem afhankelijk zijn, compleet onder controle. Murray wordt prettig gecontrasteerd door een ingetogen en bescheiden vertolking van Laura Linney die eveneens als oog en het geweten van de kijker fungeert.
De stijve Britten en de uitgelaten Amerikanen vormen een prettig contrast, wat zeker ook geldt voor de bedeesde Daisy en haar hooggeplaatste minnaar. Ondanks de vele mogelijkheden die dit biedt blijft Michells toon vlak en onuitgesproken. Bovendien neigt hij naar een te karikaturale invulling van de voornaamste spelers. Wellicht gooit de herinnering aan The Kings Speech, waarin we met hetzelfde koningskoppel te maken hebben, roet in het eten. De makers van Hyde Park on Hudson permitteren zich de nodige vrijheden als het gaat om de historische werkelijkheid, maar benutten niet de plotmatige en emotionele ruimte die dit geeft.
