Vers van de universiteit begonnen de Uruguayaanse studievrienden Pablo Stoll en Juan Pablo Rebella aan wat hun speelfilmdebuut zou worden. De twee maakten tijdens hun studententijd al samen korte films, maar hun werk kreeg pas echt aandacht toen 25 Watts op de internationale filmfestivals werd vertoond. Zo won het komische jongerendrama de prijs voor beste film bij ons in Rotterdam. Opvolger Whisky zette het succes voort en Stoll en Rebella werden beloond met een belangrijke prijs in Cannes. Twee jaar later ging het mis. Rebella was begin dertig toen hij zichzelf een kogel door het hoofd joeg. Zijn regiepartner Stoll moest alleen verder en bracht in 2009 zijn muzikale solodebuut Hiroshima uit.
Het werk van Stoll was niet langer onbezonnen, wat duidelijk wordt in het geforceerde familiedrama Très dat om een ontwricht gezin draait waarvan de drie leden weer toenadering tot elkaar zoeken. Aanvankelijk was het bedoeld als het derde project met Rebella, maar na diens dood stond Stoll er alleen voor. Met scenarist Gonzalo Delgado Galiana pakte Stoll de draad jaren later weer op. De toeschouwer mag het grotendeels alleen uitzoeken. Wat er tien jaar geleden precies is misgegaan in het gezin blijft in nevelen gehuld, maar laat zich makkelijk raden. Vader Rodolfo is een nieuw leven begonnen, maar is er allesbehalve gelukkiger van geworden. Zijn dochter Ana en ex Graciela lijken het verleden achter zich te hebben gelaten.
Het initiatief tot hereniging gaat vooral uit van de sukkelige vader Rodolfo. Hij heeft zich in een nieuw huwelijk gewerkt met een vrouw die we nooit te zien krijgen. Met zijn stiefzoon wil het niet echt vlotten en de mislukte vader huilt eenzaam achter zijn Playstation terwijl zijn vrouw met haar vrienden haar verjaardag viert. Stoll benadrukt de eenzaamheid van de grijze muis Rodolfo continu, maar grijpt naar onbeduidende middelen om dit vorm te geven omdat hij het er niet te dik bovenop wil leggen. Als Roldolfo tijdens het feestje van zijn eega op het balkon naar zijn eveneens jarige dochter belt en op het raam klopt ,voelt niemand zich geroepen om hem weer binnen te laten. Op het voetbalveld wordt hij voor vetzak uitgescholden, wat zijn omstanders volstrekt normaal lijken te vinden. De loser verzint allerlei trucjes om zich weer in het leven van zijn dochter en ex-vrouw te voegen, maar de dames lijken voornamelijk praktisch en lichtopportunistisch ingesteld.
Verderop in Montevideo leven dochter Ana en moeder Graciela in harmonie, maar enigszins zwijgzaam samen. Graciellas zus ligt in het ziekenhuis en in de wachtkamer ontmoet de gescheiden vrouw een man die als twee druppels water op ex Rodolfo lijkt. De puberende Ana was altijd een voorbeeldige leerling en dochter, maar vertoont rebels gedrag zodra haar vader zich weer met haar leven bemoeit. Het lukt haar vader wel om zijn dochter te paaien met een nieuw mobieltje. Het leidt tot absurde situaties, waarmee het punt dat Stoll probeert te maken niet altijd even duidelijk wordt. Er worden alledaagse objecten als gloeilampen en kamerplanten en vreemde dansjes tegenaan gegooid, maar dit vormt slechts een prettige doorbreking van de saaiheid die troef is in Très.
Centraal staat het gebrek aan communicatie tussen drie mensen die eens een leven deelden, maar Stoll faalt voornamelijk in zijn communicatie met zijn publiek. Omdat de drie personages niet tegen elkaar zeggen wat ze willen, voelen en bedoelen, probeert Stoll het met een indirecte aanpak die de schijn heeft van een twee uur durende afleidingsmanoeuvre.
