Michiel ten Horns favoriete film is The Royal Tenenbaums. Eenieder die zijn eerste speelfilm De Ontmaagding van Eva van End ziet, kan daarover onmogelijk verrast zijn. Ten Horns personages, camerastandpunten, kleurgebruik, montage en humor lijken namelijk dusdanig veel op die van Wes Anderson dat de vraag zich bijna opdringt of hier geen sprake is van plagiaat. Door te focussen op die vraag zou je echter vergeten wat een sterke film De Ontmaagding van Eva van End eigenlijk is. Ten Horn laat namelijk zien het kunstje net zo goed te beheersen en durft op sommige punten zelfs een paar stapjes verder te gaan dan zijn inspirator. Niet slecht voor een negenentwintigjarige debuterend filmregisseur.
Wanneer de introverte tiener Eva van End thuiskomt met haar Duitse uitwisselingsstudent, verandert zijn komst niet alleen het leven van Eva maar ook dat van haar ouders en broers. Deze zeventienjarige Veit lijkt namelijk in alles de vleesgeworden perfectie. Zijn helderblauwe ogen, blonde krullen en maagdelijk witte kleding omsluiten een uiterst optimistisch ingestelde persoonlijkheid die in sterk Engels graag zijn wijsheid deelt met zijn gastfamilie. De familie van End bestaat naast de teruggetrokken Eva echter uit een vader die zowel thuis als op zijn werk maar weinig te zeggen heeft, een moeder die emotioneel flink in de knoop zit en twee broers, van wie de oudste op zijn twintigste al volledig gesetteld is en daar het liefst zoveel mogelijk over pocht. De jongste presteert niet veel meer dan blowen, meisjes versieren en eenmaal per jaar een frikadellenwedstrijd winnen. Veits aanwezigheid haalt bij ieder van hen onbewust iets naar boven.
De Van Ends doen qua disfunctionaliteit dus niet bepaald onder voor die van Wes Andersons families. Maar waar het Texaanse wonderkind nog wel eens te ver doorschiet en geen mensen maar karikaturen neerzet, daar zijn de personages in De Ontmaagding van Eva van End allemaal even herkenbaar. Met de mogelijke uitzondering van über-Ariër Veit kan het eigenlijk niet anders dan dat je deze mensen zelf ooit bent tegengekomen of ze zelfs tot je directe familie mag rekenen. Binnen het gezin maken de ouders en hun twee zoons een boeiende ontwikkeling door, waarbij de aandacht voor elk van deze personages goed is verdeeld. Vreemd genoeg komt het titelpersonage er nogal bekaaid vanaf en komt de scène waaraan de film zijn titel ontleent zelfs nogal koud uit de lucht vallen. Een gemiste kans, maar vier van de vijf is nog steeds een mooie score.
Kun je een film afrekenen op het gegeven dat de gehanteerde stijl wel erg veel op die van een gerenommeerde filmmaker lijkt? In het geval van De Ontmaagding van Eva van End volstaat het antwoord: waarom zou je? Net zoals het Nederlandse Black Out een jaar geleden zeer opzichtig leentjebuur speelde bij de misdaadkomedies van Guy Ritchie en toch een prima film wist te zijn, daar heeft De Ontmaagding van Eva van End genoeg kwaliteiten om zelfs de doorgewinterde Wes Anderson-fans te kunnen bekoren. Beter goed gejat dan slecht bedacht dus? Waarschijnlijk wel. En ach, waarom zou er eigenlijk maar één Wes Anderson mogen zijn?
