Richard Gere zit dit jaar precies veertig jaar in het vak. De Amerikaanse acteur had zijn grote doorbraak begin jaren tachtig met zijn hoofdrol in American Gigolo en beleefde tien jaren later grote successen met zijn rol als zakenman in Pretty Woman. Gere is een tijdloos acteur die altijd met zijn rollen is meegegroeid en wellicht daarom ook al vier decennia aan de bak is. De laatste jaren lijkt vooral de activist en boeddhist Gere voorop te staan, al is hij ook als acteur eigenlijk nooit echt uit de picture geweest. In zijn dragende rol in Arbitrage komen de kwaliteiten van Gere wederom sterk naar voren. Het is wellicht zijn beste rol in jaren, al wordt dit vertroebeld door het ambivalente script van regisseur Nicholas Jarecki.
Gere speelt de sympathieke zakenman Robert Miller die werk en privé maar moeilijk uit elkaar kan houden. Hij leidt samen met zijn dochter Brooke een goed draaiend hedgefondsbedrijf dat hij met een flinke winst van de hand wil doen. Na een cursusje creatief boekhouden is Robert erin geslaagd een miljoenenverlies weg te moffelen. De potentiële koper lijkt toe te happen, maar zijn slimme dochter begint hem in de smiezen te krijgen. Ondertussen worstelt Miller met nog een ander probleempje. Met zijn minnares, de Franse kunstenares Julie, gaat hij er een paar dagen tussenuit. Door vermoeidheid parkeert Robert zijn auto echter tegen de vangrail en lijken de consequenties niet te overzien. Het wordt steeds lastiger om alle balletjes nog in de lucht te houden, vooral als de slinkse politierechercheur Bryer bloed ruikt en zich er tegenaan begint te bemoeien.
De relatief onervaren Jarecki heeft moeite om zaken in goede banen te leiden, wat hoofdzakelijk veroorzaakt wordt door de merkwaardige accenten die hij plaatst. In het eerste half uur van Arbitrage staat vooral Robert de familieman centraal. De openingsscène toont ons een sympathieke man die omringd door de liefde van zijn familie de kaarsjes op zijn verjaardagstaart uitblaast. De ballon van de perfecte vader wordt al vlot doorgeprikt als Robert bij zijn maîtresse op de stoep staat. Afgezaagde discussies en snelle scènes over zijn amoureuze prioriteiten zijn het gevolg. Zo presteert Robert het om een vernissage van Julie te verknallen, maar weet hij dit vervolgens met mooie beloftes te sussen. Pas nadat de zakelijke beslommeringen deze thriller beginnen te domineren begint Arbitrage echt van de grond te komen. Voor het dramatisch effect helpt het bovendien dat Miller al tot zijn oren in de nesten zit door zijn mislukte uitstapje met Julie. Dit mag, nogal stigmatiserend, door een voorheen ontspoorde zwarte vriend van Miller worden rechtgetrokken.
Met de aanwezigheid van een grootheid als Susan Sarandon, die mag komen opdraven als Roberts vrouw, wordt teleurstellend weinig gedaan. Sarandons rol is beperkt tot een handjevol soapmatige scènes die op geen enkele wijze recht doen aan haar immense talent en persoonlijkheid. Dit komt mede door het feit dat Sarandons personage zich nauwelijks mengt in de zakelijke akkefietjes van haar filmeega. Ook al wordt het aangewakkerd door privésores, de zakelijke kant van het verhaal zorgt voor de grootste dramatische explosies. Zo heeft Robert in het park een flinke aanvaring met zijn dochter en probeert hij met een flinke dosis lef en bluf zijn financiële schaapjes op het droge te krijgen.
Het is Jarecki te prijzen dat hij ons niet vermoeit met complexe financiële verhaalelementen waar de leek geen moer van begrijpt. Toch haalt Arbitrage ondanks het smerige businessgekonkel, niet het niveau van het recente Margin Call. De vergelijking gaat wellicht niet helemaal op, daar Jarecki zijn thriller heeft losgeweekt van de immer aanhoudende financiële crisis en ook meer de persoonlijke kant van het zakenleven tracht te belichten. Met duidelijke afgebakende scènes schetst de regisseur annex scenarist de lijnen van de bedrijfssores en doet hierdoor de aandacht van de kijker niet verslappen. Met Arbitrage probeert Jarecki persoonlijk leed en zakelijke intriges te verenigen. Dit lukt hem tot op zekere hoogte vrij aardig, al ligt de hoofdmoot bij de bedrijfsperikelen die veruit het interessants zijn en het grondigst uitgewerkt. De door Tim Roth gespeelde rechercheur probeert een link tussen beide te vinden, waar de kijker moeite zal hebben om beide invalshoeken nog met elkaar te verbinden. Deze vlotte thriller met twee gezichten wordt jammerlijk afgesloten met een gehaaste en gekunstelde ontknoping.
