Dino Valentino lijkt het helemaal voor elkaar te hebben en alles gaat tutto liscio. De succesvolle Italiaanse macho staat op het punt om van Maserati -verkoper te promoveren tot directeur van het bedrijf. Daarnaast is hij dolgelukkig met zijn principessa Monique, de dochter van zijn baas. Maar wanneer zijn vader een hartaanval krijgt, lijkt Dinos ondergrond uit drijfzand te bestaan. Zijn Italiaanse imago blijkt niet meer dan een act van een wanhopige Marokkaan. Zal hij zijn Italiaanse schijn nog hoog kunnen houden, nu hij van zijn vader mee moet doen aan de Ramadan?
De film is gebaseerd op de Franse film LItalien uit 2010, die hetzelfde verhaal verteld maar met een Algerijn in plaats van Marokkaan in de hoofdrol. Een vrij onbekende film die niet al te best beoordeeld werd. Ondanks dat vonden de makers van Valentino de basis van het origineel toch de moeite waard om een Nederlandse versie van te maken. Helaas kregen ze de financiering niet meteen rond en werd er besloten om via crowdfunding het resterende bedrag op te halen. Wellicht mede dankzij de populariteit en inzet van Najib.
Hoewel Najib eigenlijk te oud was voor de rol, had hij volgens de makers precies de juiste humor. Maar dat Najib grappig kan zijn, wisten we natuurlijk allang en dat komt dan ook prima tot uiting in de film. Verrassend is juist de gevoelige kant die hij in deze rol laat zien. Humor blijkt daarmee duidelijk niet zijn enige wapen. Jammer dat hij niet echt weet te overtuigen als Italiaanse macho, terwijl het hem zo gemakkelijk wordt gemaakt met zijn kleding, het gladde minisikje, de rits aan gouden kettingen met kruizen, een huis vol Mariabeelden en fotos van het Italiaanse elftal. Maar de echte Italiaanse lichaamshouding en gebarende manier van communiceren komt gewoon niet uit de verf. En dat is best opvallend aangezien hij zich in zijn jongere jaren wel eens als Italiaan voordeed tijdens het uitgaan.
Hoewel Najib niet weet te overtuigen, zijn juist alle bijzaken die Dino Italiaans moeten laten lijken wel precies raak. Van de kleding tot de huisinrichting tot de Ciao Bella, alles klopt met het clichébeeld dat we van Italiaanse mannen hebben. Erg hilarisch is het ook wanneer je eindelijk ziet hoe Dino steeds aan zijn Italiaanse teksten komt. Het personage van Dino is dan ook redelijk goed uitgediept, maar de overige personages blijven vrij vlak en komen een stuk minder aan bod. Johnny en Yolanthe hebben, gezien hun aandacht in de pers, een aanzienlijk kleine bijdrage in de film. Hun personages David en Nienke zijn niet meer dan opvulling, wat jammer is aangezien beide acteurs meer in hun mars hebben.
Helaas zijn niet alleen de meeste personages weinig interessant. Het verhaal is over het algemeen vrij oppervlakkig. Voor wie dat geen probleem vindt, is Valentino een lekkere romantische komedie met hilarische Italiaanse en Marokkaanse clichés.
