Michel Gondrys recente commerciële uitstapje, het superheldenvehikel The Green Hornet, werd hem niet alleen in weinig dank afgenomen, het paste bovenal niet in zijn straatje. De eigenzinnige Fransman was een pionier in het regisseren van videoclips voor artiesten als Björk, The Rolling Stones, The Vines en Radiohead. Videoclips werden onder meer door zijn toedoen in de jaren negentig verheven tot ware kunstwerkjes. Gondry's werk is direct herkenbaar, eigengereid, vaak surrealistisch en een tikkeltje bizar. Ook maakt hij gebruik van klassieke technieken als stopmotionanimatie, waarbij hij een sterk contrast genereert met de gelikte computeranimaties van dure videoclips. Zijn eerste grote speelfilmsucces boekte Gondry met het emotioneel geladen Eternal Sunshine of the Spotless Mind.
Met L'Écume des Jours, in het buitenland uitgebracht als Mood Indigo, keert Gondry terug naar zijn creatieve basis. De regisseur en zijn productieteam sloten zich op in hun al dan niet denkbeeldige hobbyschuur voor een nieuwe verfilming van de gelijknamige roman van alleskunner Boris Vian. Eind jaren zestig vond zijn onconventionele losbandige liefdesdrama uit 1947 al eens eerder een weg naar het witte doek. De roman vertelt het verhaal van de welgestelde hedonist Colin die totaal overdonderd is als hij de mooie Chloé ontmoet op een feestje. De twee treden al snel in het huwelijksbootje en hun beider levens lijken compleet. Dan wordt het koppel getroffen door het noodlot. In Chloés longen groeit een mysterieuze bloem die haar fataal zal worden. Het is een allesverwoestende schoonheid die niet alleen haar relatie maar ook de weelderige leefomgeving van het kersverse stel aantast.
Het contrast tussen de schoonheid van de liefde en de complete destructie ervan door wat eigenlijk iets heel moois is, laat behoorlijk lang op zich wachten in de lezing van Gondry. De filmmaker permitteert zich veel tijd om alle bizarre grillen uit Vians roman te visualiseren. Colin, die te veel geld heeft om te hoeven werken, wordt in alles bijgestaan door zijn hulp Nicolás. Het huis wordt verder bewoond door een vrijpostige rat en hangt van de merkwaardige vondsten en uitvindingen aan elkaar, zoals een piano die cocktails mixt. De afwas hoeft niet gedaan te worden, want het servies wordt na gebruik simpelweg van tafel geveegd. Gondry voelt zich als een vis in het water te midden van al deze abnormaliteiten, wat ook al bleek uit eerdere projecten als Be Kind Rewind en The Science of Sleep. Hij raakt echter te midden van de weldadige beeldtrucjes, ongewone afspraakjes en uitstapjes, charmante animaties en papier-machéobjecten de rode draad compleet kwijt. Gondry gaat helemaal los. In het eerste bedrijf van dit grimmige liefdessprookje zijn al deze uitspattingen nog wel functioneel, maar als de tragiek eenmaal haar intrede doet, wordt zijn aan naïviteit grenzende gebrek aan focus hinderlijk.
L'Écume des Jours, wat letterlijk vertaald Het Schuim der Dagen betekent, is in wezen een aandoenlijk en aangrijpend liefdesdrama verpakt in heel veel dozen, strikken, toeters en bellen. Dit komt voor een groot deel op het conto van Vian, maar Gondry heeft zich met zijn creatieve grillen iets te veel laten gaan. De innemende cast is zijn grote redding. Het is haast onvoorstelbaar dat twaalf jaar na Amélie de grote bruine Bambi-ogen van Audrey Tautou je nog steeds zo kunnen verleiden. Tegenspeler Romain Duris oogt als de ideale schoonzoon zonder saai of gelikt over te komen. Het stel wordt aangevuld door Omar Sy, sinds zijn hoofdrol in megaknaller Intouchables de lieveling van Frankrijk. Gondrys boekverfilming is een videoclip van dik twee uur, waarbij de overdaad aan visuele indrukken uiteindelijk schaadt. LÉcume des Jours is in zowel goede als slechte zin overdonderend en verpletterend.
