Voor zijn tweede regieproject stort de Mexicaan Michel Franco zich in de wereld van de tienerpesterijen. Ook in ons land is dit momenteel een actueel onderwerp, na verhalen van getreiterde tieners die geen andere uitweg meer zagen dan de dood. Franco laat ons kennis maken met de jonge Alejandra, de dochter van de absente titelfiguur, die na de dood van haar moeder zes maanden geleden de draad weer probeert op te pakken. Het is een zwijgzaam meisje dat met haar vader naar het andere eind van het land verhuist. Aanvankelijk lijkt Alejandra goed in de groep te liggen. Vreemde incidentjes binnen haar nieuwe vriendengroep kunnen nog gemakkelijk aan het toeval of verkeerde interpretaties worden toegeschreven. Alejandras nieuwe vrienden herbergen echter wel degelijk een duistere kant die zich langzaamaan openbaart.
De enkele wetenschap dat Alejandra het fatale auto-ongeluk van haar moeder nog aan het verwerken is, maakt haar kwetsbaar. Franco richt zich niet primair op de kwetsbare en de beïnvloedbare leeftijd van het meisje. Het is een open deur die hij liever passeert. De eerste kennismaking met haar nieuwe schoolgenoten verloopt soepeltjes. Alejandra word al snel in de groep opgenomen, kletst ronduit met haar nieuwe vrienden alsof ze elkaar al jaren kennen en wordt meegevraagd naar feestjes en minivakanties. Met haar vader, een kok die een baan in Mexico-Stad vindt, heeft Alejandra een goede verstandhouding. Over de dood van Lucía hebben ze niet. Het is een tragedie die Franco zelf moet aanroeren in flashbackvorm, maar die zichtbaar haar weerslag heeft gehad op de vader-dochterrelatie. Franco putte hierbij uit eigen ervaringen, toen hij in zijn directe kring zag dat de dood van een dierbare persoon je blind kan maken voor alles wat er om je heen gebeurt.
Dit verklaart ook waarom Alejandra haar vader niet inlicht over haar problemen. Schaamte en zwijgzaamheid krijgen meer en meer de overhand. Ondertussen stort vader Roberto zich vol overgave op zijn nieuwe baan in een restaurant, waarmee hij zich nog meer afwendt van de sores van zijn dochter. Después de Lucía (Na Lucía) verbeeldt de verlammende impact van rouw, het gebrek aan communicatie die daaruit voortvloeit en is bovenal een minutieuze studie naar geweld binnen een groep tieners. Met kleine stapjes bouwen de spanningen zich op. Keerpunt is een weekendje weg, waarin Alejandra zich door toedoen van een jongen uit de groep in de nesten werkt. Zelfs bij de nasleep ervan komt het nog niet echt in je op dat de jongen misschien wel hele foute plannen met Alejandra zou kunnen hebben. Het kan namelijk ook gaan om een pochende tiener die indruk wil maken op zijn vrienden. Franco laat de intenties van de jongen in het midden, maar haalt de slechts denkbare invulling ervan wel aan voor een schokkende ontknoping die de adem doet stokken.
Op exact het juiste moment gooit Franco het roer rigoureus om. De lijn tussen (vermoorde) onschuld en kille berekening blijft weliswaar vaag, maar tijdens een schooluitje laat hij weinig misverstanden bestaan over de vernederingen die Alejandra moet doorstaan. Franco fileert de groepsdynamiek tot op de graat, maar nuanceert voortdurend en brengt soms zelfs verzachtende omstandigheden in. Deze ontgaan Roberto compleet, wat uiteindelijk tot vergaande gevolgen strekt. Después de Lucía is een krachtig gesmeed tienerdrama waarover je nog lang kunt napraten.
