Naast de dramatische jeugdthriller Undertow is het bekendste wapenfeit van David Gordon Green Pineapple Express. Qua humor en thematiek lag Greens eerste komedie in de lijn van het werk van collega Judd Apatow, die eveneens optrad als coscenarist en producent. Voor de personages van Seth Rogen en James Franco draaide het naast zakken vol marihuana vooral om de vriendschap tussen de immer in pyjamabroek gehulde dealer en klant die ze vertolkten. Inmiddels is de bromance een belangrijk subgenre geworden, waarin Apatow vooral op het productievlak nog steeds een grote speler is. Collega Green verkent de mannenvriendschap opnieuw met zijn achtste speelfilm Prince Avalanche.
Green neemt ons mee naar het door bosbranden verwoeste Texas van het einde van de jaren tachtig. De romantisch ingestelde Alvin en de veel jongere broer van zijn vriendin, Lance, hebben als taak een lange weg van markeringen te voorzien. Lance is een onzekere, rebelse twintiger die flink opschept over zijn weekenden waarin hij de grote stad onveilig maakt en de dames het bed in probeert te krijgen. Alvin schrijft het liefst lange zoetsappige brieven naar zijn vriendin en droomt over een toekomst samen. De twee kibbelen heel wat af en een fikse aanvaring hangt al tijden in de lucht. Het begint allemaal lekker onbelangrijk. Zo luistert Lance tijdens het werk het liefst naar rockmuziek, terwijl Lance zich liever stort op een conversatiecursus Duits.
De vele contrasten tussen de twee mannen zijn de belangrijkste motor voor deze wat vlakke, droge lichtdramatische komedie, gebaseerd op een korte IJslandse film. Het werk van de mannen is behoorlijk saai en dat gaat ook op voor met name de triviale conversaties tussen Lance en Alvin. Veel verhaal is er ook niet. Er zijn telkens verwijzingen naar externe factoren nodig - een weekendje de bloemetjes buiten zetten, een grofgebekte vrachtwagenchauffeur - om de boel levendig en gaande te houden. Prince Avalanche kent de sterkste momenten als de mannen er eens even goed voor gaan zitten om te reflecteren over hun levens en hun vriendschap. Green boort echter geen filosofische lagen aan, een wijs besluit dat voorkomt dat het tempo er nog meer uitgaat.
Voorspelbaar is het allemaal wel. De twee mannen groeien gaandeweg naar elkaar toe en blijken meer met elkaar gemeen te hebben dan ze aanvankelijk dachten. Een gevaarlijke consequentie is dat Lance en Alvin bijzonder veel op elkaar gaan lijken. De bromance tussen de twee mannen is ongelukkig en onwennig. Aan de vertolkingen van Paul Rudd en een ietwat vadsige en enigszins op Jack Black gelijkende Emile Hirsch heeft het niet gelegen. Hun chemie is prima, maar de vonken waren er pas echt vanaf gevlogen als ze binnen hun rollen helemaal los hadden gemogen en wat meer plot hadden gehad om mee te kunnen werken. Prince Avalanche vormt voor David Gordon Green een terugkeer naar zijn roots van onafhankelijk filmmaker. Het project is in het geheim geschoten in amper twee weken tijd. De emotionele of humoristische lawine die het had kunnen zijn is het echter bij lange na niet geworden.
