Die Andere Heimat: Chronik einer Sehnsucht is een prequel van de bekende Heimat-trilogie die Reitz maakte tussen 1984 en 2004. De familie Simon uit Schabbach, een niet bestaand dorp in de Hunsrück, is hoofdonderwerp van de filmreeks. De trilogie bestrijkt een periode van 1919 tot 2000. Die Andere Heimat: Chronik einer Sehnsucht gaat een stuk verder terug in de tijd en laat leden van de familie Simon zien in de jaren veertig van de negentiende eeuw. Een tijd waarin het niet goed gaat in Schabbach en diverse families de oversteek maken naar het zonnige Brazilië in de hoop op betere tijden. Ook zoon Jakob verlangt naar het grote avontuur aan de andere kant van de oceaan. Maar zijn dromen lijken geen plek te mogen hebben binnen zijn vrij nuchtere familie. Tot overmaat van ramp valt zijn broer Gustav ook nog voor hetzelfde meisje. Wat zal er nu nog terechtkomen van al Jakobs verlangens?
Opvallend is meteen het Hunsrückse dialect dat her en der doet denken aan het Limburgs. Het gebruik van deze streektaal versterkt het gegeven van plaats en tijd. Ook opmerkelijk is een naam op een grafsteen. Wie aan het eind van de film de aftiteling leest, ziet namelijk dezelfde naam voorbijkomen: Toni Gerg. Hij was verantwoordelijk voor het design en overleed op een van de eerste productiedagen. Het zijn deze kleine details die Die Andere Heimat: Chronik einer Sehnsucht juist zo sterk maken. Over alles lijkt te zijn nagedacht.
Qua acteerprestaties komt Jan Dieter Schneider het beste uit de bus. Hij acteert meeslepend en overtuigend. Een grappig gegeven is dat hij eigenlijk Geneeskunde studeert. Hij lijkt zijn carrièrekansen dus ergens anders te willen zoeken en is een acteur van niveau. Het is te hopen dat hij de twee carrières blijft combineren. Minder aansprekend is Antonia Bill die de rol van Jettchen op een heel irritante manier vooral als giecheldame neerzet.
Het soms grootse acteren en de overdreven dialogen doen denken aan de vroege cinema waarin nog veel geleund werd op wat men kende vanuit het theater. Dit is echter nooit storend omdat het past binnen de cinematografie en het tempo van de film. Alles valt precies op zijn plek. Het teruggrijpen op een ouderwetse stijl lijkt weer in opkomst te zijn, maar alleen wie hem goed beheerst, weet te overtuigen en daar is Edgar Reitz er zeker een van.
Het enige dat een beetje achter blijft is het eind van het verhaal. In het begin wordt nog uitgebreid de tijd genomen voor de ontwikkeling van de personages en verhaallijnen, maar aan het einde gaat het tempo drastisch omhoog. Alsof er nog snel een eind aan gebreid moest worden en dat is jammer. Desondanks wordt vrij duidelijk wat er terechtkomt van Jakobs verlangens en dat hij zelf aan de basis staat van dit resultaat. Daardoor vormt de film een mooi afgerond geheel.
Met zijn lengte lijkt Die Andere Heimat: Chronik einer Sehnsucht misschien een uitdaging. Maar het is gelukkig niet de ietwat houten kont die bijblijft. Het zijn de zorgvuldig uitgewerkte kleine details en de perfect beheerste filmstijl die blijven hangen. Daarmee is het niet alleen een fijne toevoeging voor de kenners van de filmreeks, maar ook een prettige kennismaking die zeker doet hunkeren naar meer.
