Zo vader, zo zoon? Daar wil de negentienjarige Nico niets van weten. De vent die af en toe zijn huis binnenwandelt voor een vrijpartij met zijn moeder is hij liever kwijt dan rijk. Misschien was het ooit een zorgzame en gezellige man, maar sinds hij er een tweede gezin op nahoudt, is de lol er wel vanaf.
Wat zich precies heeft afgespeeld en hoe lang deze situatie al doorsuddert, wordt in het kleinschalige Argentijnse drama The Third Side of the River in het midden gelaten. Het is regisseuse Celina Murga niet zozeer te doen om het ontvouwen van een plot, maar om een karakterschets van een negentienjarige jongen die zich al langere tijd als een volwassene moet gedragen (hij is de oudste man in het gebroken gezin) en nu ook echt volwassen wordt. De vraag is of hij wel dezelfde kant als zijn vader op wil gaan.
Het voor de hand liggende antwoord is nee, maar zo simpel is het nu ook weer niet. Vader Jorge zorgt immers wel voor het geld, komt met een nieuwe televisie aanzetten en heeft er met zijn goede baan in het ziekenhuis voor gezorgd dat Nico een mooie stageplek met uitzicht op een carrière heeft. Hoewel dat ook weer niet alleen maar voordelen heeft, want door het dubbelleven van Jorge moet er ook iemand zijn boerderij overnemen als hij op vakantie gaat. Duidelijk is wel dat Nico het liefst alle banden met zijn vader afsnijdt, maar daarmee zou hij het zichzelf waarschijnlijk wel erg moeilijk maken.
Een mooie basis voor een drama vol complexe emoties, maar in de praktijk komt daar helaas weinig van terecht. The Third Side of the River kabbelt gezapig voort totdat Murga in de laatste akte de bom laat barsten. Het is fijn dat de regisseuse tot die tijd het meeste drama onuitgesproken onder de oppervlakte laat borrelen, maar daar had dan wel iets anders voor in de plaats mogen komen.
Er zit nu te veel nodeloze herhaling in dit drama, waardoor de speelduur van anderhalf uur al gauw aanvoelt als het dubbele. We zien bijvoorbeeld meerdere keren hoe Nico boos zijn broertje harder probeert te maken om pestkoppen van zich af te slaan. Prima om de zorgzaamheid, het verantwoordelijkheidsgevoel en de opgekropte frustratie van de hoofdpersoon mee te verduidelijken, maar één keer had volstaan. Datzelfde geldt voor de manier waarop Nico zijn vader probeert te ontlopen maar intussen ook weer nodig heeft.
Door Murgas ingehouden regie en het naturelle acteerwerk voelt The Third Side of the River overtuigend realistisch aan, maar wat na afloop van de film vooral blijft hangen is de gedachte dat dit drama ook makkelijk in een half uur had gepast.
