Een remake heeft eigenlijk alleen maar nut als er iets te verbeteren valt en vaak is dat niet eens de techniek. De Amerikanen bijvoorbeeld zijn dol op het remaken van succesvolle buitenlandse producties, want in hun ogen gaat geen kip naar het origineel waarvan de gemiddelde popcornliefhebber geen moer verstaat. Enkel een taalaanpassing is natuurlijk geen garantie voor verbetering. Als er weinig te vernieuwen valt, dan is een remake behoorlijk zinloos. Een berucht voorbeeld is Psycho van Gus van Sant, die meende dat de wereld zat te wachten op een shot voor shot herhaling van Hitchcocks klassieker. In Nederland kunnen we er ook wat van. Het meest recente voorbeeld is Bloedlink, een remake van The Disappearance of Alice Creed.
Alles Is Liefde-maker Joram Lürsen hoeft zichzelf niet meer te bewijzen. Zelfs zijn kinderfilm die enkele jaren terug verscheen zorgde voor een hoogtepunt in zijn veelomvattende carrière. Waarom Lürsen het nodig vond om de Britse indiethriller in zijn moerstaal te vertellen, wordt anderhalf uur lang maar niet duidelijk. Zelfs de shots lijken wel heel erg op het origineel van J. Blakeson uit 2009. Wel laat de filmmaker zien wat voor voortreffelijk acteertalent we op vaderlandse bodem in huis hebben. Tygo Gernandt zien en horen we wellicht net iets te vaak, maar blijkt uitstekend in zijn element als één van de twee ontvoerders. Hij wordt feilloos gecomplementeerd door de grootste belofte van de huidige generatie acteurs, Merwan Kenzari. Lürsen mag zich in zijn handjes knijpen dat hij deze spelers aan zijn project wist te binden. En dat terwijl hij voortdurend opgetrokken wenkbrauwen oproept met zijn verhaaluitwerking.
Naarmate het verhaal vordert moet Lürsen namelijk steeds meer krediet inleveren. Dit is niet helemaal zijn schuld, want het verhaal dat hij hier hervertelt met behulp van scenarist Frank Ketelaar wordt steeds ongeloofwaardiger. En de titel, die doet denken aan een Carry Slee-roman, is ook al geen creatief hoogstandje. Bloedlink begint krachtig. Een rijkeluisdochter, gespeeld door een ook al zo sterke Sarah Chronis, wordt op klaarlichte dag ontvoerd en afgevoerd naar een flat waar ze aan een bed gebonden wordt. Ze heeft geen flauw idee wie haar verdwijning op hun geweten hebben, maar al snel wordt duidelijk dat ze met één van de ontvoerders een persoonlijke connectie heeft. De enige manier waarop de vijfentwintigjarige Laura een kans maakt om het er levend vanaf te brengen is door kidnappers Rico en Victor te bewerken en tegen elkaar uit te spelen. Het kat-en-muisspel om de machtsverhouding kan beginnen.
Lürsens beeldtaal is net als in het origineel ruw en direct. Chronis kan vastgebonden op het bed en met nauwelijks een lap om het vege lijf met weinig anders acteren dan met haar gelaatsuitdrukking en haar aanwezigheid. De opbouw van deze bloedserieuze thriller is in de eerste helft sterk, berekenend en uiterst geraffineerd. De plotwendingen die er al vrij vlot tegenaan worden gegooid, worden behendig opgevangen door de cast, waardoor de kijker er gemakkelijk in mee kan gaan. Naarmate het plot echter vordert en er meer duidelijk wordt over de wisselwerking tussen Rico en Victo, moet Bloedlink ernstig aan geloofwaardigheid inboeten. De dialogen, die dikwijls verworden tot monologen, worden sentimenteel en pathetisch. Net voordat Lürsen de kijker helemaal dreigt te verliezen, weet hij dit nog enigszins recht te trekken. Toch heeft hij tegen die tijd met name de twee mannelijke hoofdpersonen grotendeels onderuitgehaald. Sympathiek waren ze al nooit, maar de vreemde bewondering die je in het begin nog voor Rico en Victor voelt heeft plaatsgemaakt voor medelijden en dat kan toch nooit Lürsens bedoeling zijn geweest.
Wat beeldvoering betreft maakt Lürsen overigens een fatale misschatting in nota bene de allerlaatste scène, die makkelijk te verklappen valt zonder iets weg te geven. De volledige anderhalf uur kijken we naar slechts drie personen, op het laatste shot na, waarin een onbelangrijke figurant het beeld vervuilt. Het is illustratief voor Bloedlink als totaal. Leuk geprobeerd, wat spel betreft zeer sterk, maar ten opzichte van het origineel voegt hij weinig toe. Door het sterke spel van de driekoppige cast is Bloedlink niet helemaal een zinloze exercitie.
