Jeugdauteur James Dashner schreef een jaartje of acht geleden in amper vier maanden tijd The Maze Runner, het eerste deel van wat uiteindelijk een trilogie zou worden. Het bleek zijn grote doorbraak als schrijver. Het werk van Dashner past feilloos in het rijtje jeugdhits waar de doelgroep prat op gaat en die nu één voor één de vertaling naar de bioscoop beleven. Ook Dashner speelt net als zijn collegas Rowling, Meyer en Collins met de geijkte archetypen en verhaallijnen. Het gaat om een jongen die als nieuweling in een onbekende wereld terechtkomt, een probleem moet zien op te lossen en uiteindelijk de uitverkorene blijkt te zijn (voor zover we dat niet van meet af aan al doorhadden).
De puber Thomas om wie het allemaal draait, ontwaakt in de openingsscène bovenop een lift. Hij weet zijn naam niet en heeft geen flauw idee wie de andere jongens zijn die hij treft. Thomas en zijn lotgenoten bevinden zich in een grote open ruimte in het midden van een gigantisch doolhof. Niemand weet wat zich daarbuiten bevindt. De enige toegang tot de wirwar aan gangen wordt s nachts door een gigantisch mechanisme gesloten. Het is zaak om niet in het doolhof achter te blijven, omdat het daar krioelt van de agressieve monsters. Een groep uitgekozen jongens is belast met het in kaart brengen van het doolhof. Geen gemakkelijke taak, omdat de muren zich s nachts anders rangschikken. Thomas weet zich na een moedige reddingspoging al snel op te werken tot een labyrintrenner, vastbesloten om de waarheid en de aanstichters van alle ellende te achterhalen.
In zijn verfilming van het eerste deel van Dashners reeks sluit debuterend verfilmer Wes Ball wat betreft toon sterk aan bij The Hunger Games. De situatie die hij ons voorschotelt is allesbehalve rooskleurig en niet zonder gevaar. De kids die hij presenteert lopen ook daadwerkelijk het gevaar het loodje te leggen in hun pogingen de mysteries van een immens doolhof waarin ze gedropt zijn te ontrafelen. In de uitvoering gooit Ball er echter flink de rem op. Ook al wordt de jeugdige kijker geconfronteerd met het uitgangspunt van dood, geweld en verderf, de bioscoopganger zal veel gruwelijks bespaard blijven. Een zonde is dit niet. Sterker nog, het geeft Ball alle gelegenheid om zich te verdiepen in andere zaken. De karakteruitwerking krijgt echter nog niet de aandacht die ze verdient. Ball teert grotendeels op het mysterie waarmee Thomas gevangenis omgeven is.
Helemaal evenwichtig pakt deze keuze niet uit, maar Ball weet handig aan te haken bij de populariteit van een serie als Lost en roept zelfs nog associaties op met de kleine horrorthriller Cube. Alles draait hierbij om Thomas missie en dat maakt Ball grotendeels blind voor de rest van het gezelschap. De komst van een zeldzame dame in het gezelschap lijkt hier aanvankelijk wat verandering in te brengen, maar ook in haar wil de regisseur zich liever niet al te veel verdiepen. Ball scoort wel veel punten met de gelikte actie en de alom aanwezige spanning. Ook al betreft het hier het eerste deel van een trilogie, het einde pakt uiterst bevredigend uit. Er worden genoeg antwoorden verstrekt om tevreden je jas aan te kunnen trekken en je bovendien te laten smachten naar het onvermijdelijke tweede deel, The Scorch Trials. In een tijd waarin de vermoeidheid van de zoveelste populaire jeugdboekverfilming een beetje toe begint te slaan vormt The Maze Runner een aangename afwisseling.
