We zijn samen zo schattig dat ik ons wel in het gezicht zou kunnen stompen, grapt Amy tijdens een etentje met haar nieuwe liefde Nick. In de eerste flashbacks die langskomen lijkt het stel ook inderdaad perfect te zijn. Maar er zit intussen ook meteen een kern van waarheid in dat ene geintje. Achter deze ogenschijnlijk zielsgelukkige mensen schuilen (zelf)destructieve krachten. Al vroeg in deze thriller blijkt dat Amy en Nick helemaal niet zon sprookjeshuwelijk hebben.
Nick wil dat iedereen wel doen geloven, wanneer Amy op hun huwelijksdag opeens spoorloos blijkt te zijn verdwenen. Uit alles lijkt naar voren te komen dat dit een man is die zijn lieftallige echtgenoot zo snel mogelijk terug wil hebben. Hij meldt zich bij de politie, zegt zo goed mogelijk te willen meewerken, geen geheimen te hebben en dus ook geen advocaat nodig te hebben. En inderdaad, de rechercheurs mogen overal rondkijken en krijgen openhartig antwoord op al hun vragen. Toch klopt er iets niet, weet de kijker al snel. Als Nick met zijn tweelingzus over de verdwijning praat, blijkt dat Amy ook een vervelende kant had. Wie haar ook heeft ontvoerd, hij zal haar waarschijnlijk wel weer snel terugbrengen, zegt zus Margo schertsend.
Gone Girl is niet alleen een thriller waarin een mysterieuze verdwijning moet worden opgelost. De film gaat over hoe mensen in iedere omgeving met een ander masker op lopen en hoe ze elkaar manipuleren om te krijgen wat ze willen. Wat in het begin lijkt op leugentjes voor eigen bestwil, wordt al snel iets duisterders.
Uitstekend materiaal voor regisseur David Fincher, die vaker de akelig donkere kanten van mensen naar voren liet komen in zijn films (denk bijvoorbeeld aan de moderne klassiekers Se7en en Fight Club). Ook met de boekverfilming Gone Girl doet hij dat weer in een stijl die kundigheid en grote precisie uitstraalt. Dat valt pas op wanneer je beseft hoe je door dit verhaal heen wordt gemanipuleerd. Fincher stuurt de kijker precies waar hij heen wil. Met een uiterst zorgvuldige opbouw word je zo telkens weer op het verkeerde been gezet.
Het is niet alleen die sterke montage waarmee Gone Girl zich onderscheidt van de gemiddelde thriller. Ook het geluid is een sturende factor. Tijdens de flashbacks zijn stemmen anders gemixt dan gebruikelijk is. Dialogen lijken meer op te gaan in achtergrondgeluid en muziek. Licht storend aanvankelijk, maar het heeft een functie. We zien Amy tegen haar geliefde zeggen dat ze aan elkaar genoeg hebben en dat de rest slechts ruis is die ze moeten negeren. Fincher laat dat dus - op een subtiele manier - wringen door tijdens hun liefdesverhaal die ruis sterker aan te zetten dan in de rest van de film. Het zegt iets over hoe er een storing zit in de liefde van deze twee mensen. Nick en Amy houden wel van elkaar, maar er spelen voor hen beiden persoonlijke belemmeringen mee die ze niet opzij kunnen schuiven. En die ze nooit hardop uit durven te spreken, waarschijnlijk vooral om de eer aan zichzelf te houden.
En dat is slechts één deel van het hele verhaal. De manier waarop mensen hun imago hoog willen houden, vaak tegelijkertijd door andermans imago te schaden, komt in de film terug in verschillende vormen. In de invloed die de media uitoefenen op de publieke opinie tijdens de verdwijning bijvoorbeeld, of in (oude) geliefden die opduiken in de hoop op een nieuw leven, ten koste van anderen. Ook al voelt de situatie die Gone Girl schetst -zeker in de tweede helft - nog wel eens gechargeerd aan, de film geeft er wel een intrigerend maatschappijbeeld mee. Fincher legt mooi bloot hoe mensen elkaar nodig kunnen hebben en elkaar tegelijkertijd ook kapot kunnen maken. En hoe hypocriet iedereen zich intussen onder die omstandigheden kan gedragen.
Om hier uit de doeken te doen hoe dat precies vorm krijgt, zou zonde zijn van de secure opbouw. Gone Girl is vooral sterk omdat er zo vakkundig met de verwachtingen van de kijker wordt gespeeld. Steeds als je denkt dat je weet hoe een persoon of een situatie in elkaar zit, wordt er weer net een andere draai aan gegeven.
Los van alle lagen die hij terloops weet aan te brengen, is dat de voornaamste kwaliteit van Fincher. Ook al gaat een film over een stel whizzkids achter computerschermen (The Social Network) of een ellenlange vergeefse zoektocht naar een seriemoordenaar (Zodiac), het is van begin tot eind een opwindende zit. Bij het bijna tweeënhalf uur durende Gone Girl is dat niet anders.
