John May is een gemeenteambtenaar die belast is met het vinden van nabestaanden van mensen die in eenzaamheid zijn gestorven. Hij doet dit met een enorm oog voor detail, gedreven door een gevoel dat hij hen een eervolle uitvaart moet bezorgen. Hij zoekt in hun huis naar details om te achterhalen hoe ze in het leven stonden en baseert daar hun grafrede op. Hij kiest muziek voor ze uit, waarvan hij denkt dat ze die mooi zouden hebben gevonden. Waar mogelijk probeert hij mensen over te halen om naar de begrafenis te komen. Maar vaak is er een reden dat mensen alleen zijn gestorven (en pas na weken gevonden worden) en weigeren zelfs kinderen van de overledenen om een laatste eer te bewijzen. In die gevallen staat May er in zijn eentje voor en is hij degene die de door hem geschreven grafrede en uitgezochte muziek aanhoort.
Maar de perfectionistische aanpak van May is duur en daarom krijgt hij te horen dat hij wordt ontslagen. Hij heeft het er volgens zijn baas zelf naar gemaakt door te vaak te kiezen voor een begrafenis, terwijl een crematie veel goedkoper is voor de gemeente. John mag alleen zijn lopende zaak nog afronden. Deze laatste man is een alcoholist, die al weken dood was voor iemand hem vond. Het is voor May een persoonlijke zaak, omdat zijn huis op het appartement van de overledene uitkijkt. Deze man had hij kunnen zien en wellicht kunnen helpen. May bijt zich daarom extra vast in de zaak en gaat het hele land af om de mensen die deze man gekend hebben op te sporen. De zoektocht verandert ook langzaam zijn eigen leven.
De rol van May is er eentje met weinig dialoog, maar Marsan weet van hem met kleine maniertjes en soms een enkel een manier van kijken, een interessant en warm personage te maken, met wie je je kunt identificeren. In een bijrol zien we Joanne Frogatt als de trieste dochter van de overleden man. Frogatt is net als Marsan vooral bekend van tv, met haar rol in Downton Abbey. Het is leuk om haar eens in een rol te zien, die meer diepte heeft dan de suikerzoete huishoudelijke hulp van de Granthams.
Behalve de mooie hoofdrollen heeft de film nog meer sterke elementen zoals de prachtige filmmuziek van Rachel Portman (echtgenote van Pasolini) en het goede gebruik van geluid, wat het gevoel van eenzaamheid vergroot. Pasolini heeft met zijn tweede film als regisseur en scenarioschrijver een mooi en breekbaar werk afgeleverd, dat je doet nadenken over het belang van menselijke interactie, eerbaarheid en het verdwijnen daarvan. Deze boodschap ligt er nooit dik bovenop, maar wordt subtiel gebracht; wat de film des te mooier en tegelijkertijd wranger maakt.
