Er viel dit jaar niet aan te ontkomen: de Ice Bucket Challenge. De actie, bedoeld om aandacht te vragen voor de spierziekte ALS, werd een wereldwijde rage. Filmsterren, atleten, en eigenlijk al je Facebookvrienden deden er aan mee. Menig tijdlijn slibde dicht van de filmpjes, maar het resulteerde in een wereldwijd bewustzijn van de ongeneeslijke ziekte. Al in 2006 verscheen Michelle Wildgens roman Youre Not You, over een jonge vrouw die met dezelfde aandoening kampt. Het boek was een succes en werd voornamelijk geprezen om zijn openhartigheid rondom dit moeilijke onderwerp. Ook actrice Hilary Swank werd gegrepen door het verhaal en zette zich in voor een verfilming. Daarbij nam ze ook de hoofdrol op zich.
Swank speelt klassiek pianiste Kate, die op haar vijfendertigste de diagnose ALS krijgt. Op haar verjaardag lijkt een gevallen bord een onschuldig ongelukje, maar een gemiste noot op de piano is voor haar een teken aan de wand. Anderhalf jaar later is haar situatie sterk verslechterd. De pas zesendertig jarige Kate loopt met een rollator en heeft hulp nodig bij alledaagse dingen als naar het toilet gaan, douchen en aankleden. Haar man Evan helpt haar daar plichtsgetrouw bij, maar kan wel wat extra hulp gebruiken. Kates keuze valt op de jonge studente Bec. Evan moet niets hebben van de chaotische en onervaren flapuit, maar Kate ziet iets speciaals in haar.
Hoe de band tussen deze twee tegenpolen zal ontwikkelen zal voor niemand een verrassing zijn. Regisseur Wolfe houdt zich aan de regels van het genre en bedient zich daarbij van dezelfde clichématige karakteriseringen. Zo is Bec het type losbol die nachten in de kroeg doorbrengt en iedere ochtend naast een andere jongen wakker wordt. Kates oude leven, met een stijlvol huis en een knappe echtgenoot, is niet minder dan perfect. Uiteraard hebben deze twee uitersten elkaar veel te leren. Zo leert Kate meer te genieten van de momenten die ze nog heeft, terwijl Bec in Kate eindelijk een relatie vindt die de moeite waard is om energie in te steken. Het zijn afgezaagde wijsheden over het meeste uit het leven halen en Wolfe geeft het nergens genoeg diepgang om het er toe te laten doen.
Desondanks zetten de twee hoofdrolspeelsters hun beste beentje voor. Zij worden daarbij ondersteund door een diverse cast aan bekende gezichten, die echter slechts opduiken in bijrolletjes die nauwelijks indruk maken. In een cast vol veteranen is Rossum een frisse verschijning en als de brutale Bec zorgt ze wat ontnuchterende humor. Swank speelt vooral een goede fysieke rol. Met tal van maniertjes laat ze de effecten van ALS op het lichaam van Kate zien. Vooral als praten bijna onmogelijk wordt, is merkbaar hoe slopend de ziekte is. Meer heeft de rol echter niet om het lijf. Kate is vooral een slachtoffer en heeft daarbij een oneindig begrip voor de mensen om haar heen, die haar ziekte vooral vervelend vinden voor zichzelf. Ze ondergaat haar lot schijnbaar gelaten en uit zich daarbij nauwelijks.
Alle aandacht voor Kates lichamelijke achteruitgang ten spijt gaat Youre Not You nergens specifiek in op ALS. De ziekte zelf wordt slechts in brede termen besproken, maar ook de gevolgen ervan voor Kates sociale leven worden vluchtig behandeld. Zo distantiëren Kates famillie en vriendinnen zich van haar en moet ook Evan zijn ei kwijt. Wolfe wijst daarbij vooral beschuldigend, in plaats van te laten zien waarom zij zich zo gedragen. Het weerhoudt Youre Not You ervan echt iets over ALS te zeggen en dat is zonde, juist nu de ziekte zo in de schijnwerpers staat.
