Het gaat een geweldige middag vol nostalgie worden voor de welgestelde Parijse tandarts Michel. Op een rommelmarkt weet hij voor een koopje een zeer zeldzame jazzplaat op de kop te tikken. Het was het album waarmee zijn vader Michel de liefde voor muziek bijbracht. Hij heeft nog een uur voordat zijn beste vriend, de immer platzakke Pierre, op de stoep staat om weer eens om geld te komen bedelen. Precies genoeg tijd om die mooie plaat van (de fictieve) Neil Youart op te zetten. Maar dan moet Michel wel eerst zijn wachtende geheime maîtresse, zijn vrouw Natalie, de Poolse buurman, de schoonmaakster, de luidruchtige Poolse werklui die uitgerekend op zaterdag aan het werk moeten, zijn nietsnut van een zoon, ach eigenlijk iedereen in zijn omgeving, uit zien te schakelen. Een uurtje welverdiende rust mondt voor de tandarts uit in een neurotische klucht van tachtig minuten.
Dat is dan ook gelijk de samenvatting van het Franse Une Heure de Tranquillité (Een Uur Rust). Het wekt weinig verbazing dat het hier een toneelverfilming betreft, aangezien Patrice Lecontes verfilming zich vrijwel helemaal in het riante appartement van Michel afspeelt. Zoals bij kluchten gebruikelijk volgen de verwikkelingen elkaar in hoog tempo op. Deuren gaan open, liften arriveren (of staan juist stil), lekkages, hele Filippijnse gezinnen en een stortvloed aan misverstanden, onthullingen en ontboezemingen moeten alles aan de gang houden. Je gaat er haast onze Carice van quoten: Houdt het dan nooit op?. Michel wordt door zijn zoon, die door hem wordt gekenmerkt als een andersglobalist, in de finale uitgemaakt voor egoïst. Het is een conclusie die de kijker al vrij snel getrokken heeft, want naarmate de plotverwikkelingen zich hoger en hoger opstapelen, ga je steeds meer een hekel aan de hoofdpersoon krijgen.
Dit lijkt haaks te staan op de bedoelingen die Leconte hoogstwaarschijnlijk heeft voorgestaan. Hij wil in zijn bewerking van het toneelstuk van Florian Zeller juist een sympathieke goedzak neerzetten die eigenlijk alleen maar even op zijn vrije dag zijn plaatje wil luisteren en dan alles wat komen gaat weer prima aankan. Opvallend is dat de kaarten van Michel voor zijn publiek eigenlijk gelijk al op tafel liggen en je het de man aanvankelijk nog wel gunt om zijn geheimpjes te hebben. De wetmatigheden van toneel en film dicteren dat deze op het geschikte moment van stal worden gehaald. Michel blijft dit maar uitstellen, wat ongeduld en irritatie in de hand werkt. In de vertolking van Christian Clavier ontstaat een neuroot waar Woody Allen nog wat van kan leren, waarbij de doorgaans prachtige maar hier almaar doorratelende Franse taal ook niet echt helpt. Zijn karakter als hyperactief kenschetsen is een understatement van jewelste.
Alle afleidingen en tegenslagen die de jazzliefhebber te verstouwen krijgt, zijn in den beginne nog wel charmant en werken op de lachspieren. Als alleen de constatering rijst dat dit de volledige speelduur in hoog tempo zo doorgaat slaat de vermoeidheid toe. Dit is niet de minutieus geconstrueerde komedie die het moet hebben van diepere lagen en onderhuidse dialogen, maar wat meer rust en een betere balans zouden niet alleen voor de hoofdpersoon, maar ook voor de toeschouwer allesbehalve een overbodige luxe zijn geweest. De grootste makke van deze overhysterische klucht is dat Leconte denkt dat veel gelijk ook beter is. Zelfs bij een op hol geslagen TGV als Une Heure de Tranquillité moet soms even gestopt worden bij een station.
