Michael Mann kan wel weer eens een klapper gebruiken. Tot tien jaar geleden werkte de Amerikaanse regisseur aan een oeuvre vol lovend ontvangen films, maar sinds Collateral wil dat niet echt meer lukken. Miami Vice en Public Enemies zaten weliswaar degelijk in elkaar, maar maakten op zowel het publiek als de critici maar weinig indruk. Helaas gaat Blackhat het tij niet keren: Manns eerste film in meer dan zes jaar werd in de Verenigde Staten door de filmpers lauw ontvangen en door de bioscoopbezoeker genegeerd. Geheel onterecht is dat niet: Blackhat heeft zijn kwaliteiten, maar is uiteindelijk net te onbeduidend om echt te beklijven. Ondertussen beginnen de dagen van Manns hoogtepunten Heat en The Insider steeds verder achter ons te liggen.
Zoals gebruikelijk in het oeuvre van Mann wordt Blackhat bevolkt door professionals en is de hoofdpersoon de beste in zijn soort. Hier is dat de door Chris Hemsworth gespeelde hacker Nick Hathaway, die voor zijn cybercriminaliteiten een gevangenisstraf uitzit maar de kans krijgt met zijn vaardigheden zijn vrijheid terug te winnen. Wanneer een zogenaamde blackhat (een hacker met kwade bedoelingen) op afstand een kerncentrale laat ontploffen en vervolgens de beurs ontregelt, leidt dat ertoe dat een alliantie van Amerikaanse en Chinese autoriteiten Hathaway inlijft om de dader op te sporen. Dat blijkt niet een verveelde twintiger op een zolderkamer te zijn, maar eerder een kwaad genie dat de nodige passen voorloopt op zijn achtervolgers. In hun jacht op de lang buiten beeld verkerende antagonist reizen Hathaway en zijn kompanen de halve wereld af en krijgen ze het geregeld zwaar te verduren.
In de jaren negentig waren hackers met hun computerkunsten regelmatig voer voor onnozole films die enkele jaren later alweer hopeloos gedateerd aandeden. Echter, in tijden als deze waarin schurkenstaten zich op het cyberterrorisme storten, is het niet onredelijk dit thema eens vanuit een serieuze invalshoek te benaderen. Qua toon sluit Blackhat dan ook aan bij Manns eerdere werken over grootstedelijke criminaliteit. Ook op visueel gebied tapt de regisseur uit een bekend vaatje, want net als in zijn vorige drie producties is alles digitaal gefilmd. Zo nu en dan komt dat de film zeker ten goede (zie de prachtige beelden van een colonne helikopters boven een grote stad), maar minstens zo vaak oogt het allemaal net te veel als het werk van een beginnende hobbyist.
Dat hackers er doorgaans niet bepaald uitzien als Chris Hemsworth valt best te vergeven (zo werkt de filmindustrie nu eenmaal), maar een stuk problematischer is dat zijn kunsten achter het toetsenbord blijkbaar niet volstaan om hem als held van de film te kunnen beschouwen. En dus staat Hathaway ook bijzonder goed zijn mannetje in een vuistgevecht en blijkt hij niet onhandig met vuurwapens. Hoe hij aan deze actieheldvaardigheden komt, wordt nooit verteld: eventuele gevechtstraining wordt nooit benoemd en in de gevangenis lijkt Hathaway enkel pushups te hebben geleerd. De gelegenheden waarop hij zijn kunsten mag vertonen zijn hoe dan ook opvallend talrijk, want hoewel aanvankelijk lijkt te worden gemikt op een realistische thriller, vervalt Mann uiteindelijk wel erg vaak in zijn welbekende shoot-outs.
Blackhat is geenszins een slechte film, maar wel een die heel wat beter had kunnen zijn en met de regie van een auteur als Michael Mann eigenlijk ook had móéten zijn. Afleidende subplots (de even voorspelbare als ongeïnspireerde romance voorop) en onnodige scènes (wat was ook alweer het doel van het binnengaan van de kerncentrale?) maken de speelduur van meer dan twee uur moeilijk te verkroppen. Die tijd is vooral gaan zitten in een onnodig lange aanloop die ervoor zorgt dat de rek er al lichtelijk uit is tegen de tijd dat de tweede helft zich aandient. Neemt niet weg dat de film in dit deel alsnog vrij goed op stoom komt. Met enkele goed getimede verrassingen en strak gefilmde scènes weet Mann hier een hoop goed te maken, al zal dat zal waarschijnlijk niet voorkomen dat je het na afloop allemaal weer snel vergeten zult zijn.
