Tijdens een onderzoek naar wat vermoedelijk Alzheimer is, raakt Deborah overstuur. Ze heeft duidelijk geen zin meer in het experiment en scheurt haar eigen armhuid eraf. Een verpleegster probeert het bloedige voorval even later te duiden in een interview: 'Dit gedrag is niet karakteristiek voor Alzheimer.' Je meent het.
Het zal de makers van The Taking of Deborah Logan verder ook worst wezen wat Alzheimer wel precies is. Voor hen is het vooral een mooie springplank voor de zoveelste horror die moet lijken op een documentaire. In dit geval gaat het om een afstudeerproject van een jonge vrouw die onderzoek doet naar de ernstige hersenaandoening. Wanneer echter duidelijk wordt dat er iets anders aan de hand is met Mevrouw Logan, blijft ze doodleuk doorfilmen. Sterker nog, er worden overal in het huis camera's geplaatst. Zo kan iedereen goed zien wat voor rare fratsen dat verwarde oude vrouwtje allemaal uithaalt. Voor ethische vraagstukken hoef je bij regisseur Adam Robitel niet aan te kloppen.
Alsof het voor de kijker volkomen logisch zou moeten zijn, gaat een groepje universitaire studenten van een serieus project opeens op zoek naar sensatie. Wanneer ze 's nachts naar de zieke oude vrouw speuren en haar naakt op zolder aantreffen, is er niemand - haar eigen dochter incluis - die te hulp schiet. Van een afstandje wordt alles muisstil gefilmd, terwijl iemand fluistert hoe freaky het is. Lekker wetenschappelijk allemaal.
Misschien dat zulke scènes nog door de vingers gezien zouden kunnen worden als ze echt beklemmende momenten op zouden leveren. Maar dat is hier geenszins het geval. Het verhaal over een bezeten oude vrouw met een duister verleden is compleet uitgemolken en de mockumentary-stijl roept vrijwel nooit het gevoel op dat we daadwerkelijk naar authentiek materiaal kijken. Wanneer Robitel een scène intenser wil maken, verandert hij de stijl moeiteloos naar die van een normale film: er wordt vanuit meerdere hoeken gefilmd, snel heen en weer gemonteerd en een soundtrack gebruikt om alles nog wat extra kracht bij te zetten.
Intussen lijkt de filmmaker te denken dat het spannend en verrassend blijft om Deborah steeds weer in het donker te laten opdoemen, meestal stilstaand in haar nachtjapon. Voor de afwisseling zijn daarnaast nog meerdere scènes toegevoegd waarin ze schreeuwend en grommend in bedwang moet worden gehouden, en natuurlijk de verplichte momenten waarop moet worden uitgelegd hoe de vork in de steel zit. Daarna was de inspiratie waarschijnlijk op.
The Taking of Deborah Logan is de zoveelste recente horror die lijdt aan een alarmerende vorm van creativiteitsarmoede. Tijd dat er weer eens iets spannends gebeurt.
