Trek een blik hele fijne gerijpte Engelse acteurs open en haal ze uit hun comfortzone door ze bij elkaar te zetten in een aftands hotel in India. Het maakt dan eigenlijk niet eens zo gek veel meer uit wat je met de personages die ze invullen uithaalt. Dit was grofweg het uitgangspunt van de amusante en aansprekende boekverfilming The Best Exotic Marigold Hotel uit 2011. Onder regie van de maker van Shakespeare In Love werd duidelijk dat de vele clichés van het ouder worden - fysieke ongemakken en beperkingen, hoop op alsnog een fijne relatie of juist de sleur in een relatie en de strijd tegen de leeftijd - allemaal terzijde konden worden geschoven als je er maar een imposante cast, een oprechte lach en een welgemeende traan tegenaan gooide. Maddens reisje naar India was meer dan de som der delen, dus dat trucje schreeuwde om herhaling. Als de twee uur van het vervolg voorbij zijn doemt de conclusie op dat alleen een aantrekkelijke acteurspopulatie niet voldoende is, zelfs niet als het de crème de la crème van de Britse cinema betreft.
Het is uitgerekend het wel en wee waarmee de oudjes te maken krijgen dat The Second Best Exotic Marigold Hotel opbreekt. De meeste personages zijn eigenlijk wel lekker gesetteld in Jaipur, wat de noodzaak van een sequel een stuk minder urgent maakt. Maggie Smiths Muriel is milder en een stuk minder bevooroordeeld geworden en bezoekt in de aftrap samen met de Indische hotelbaas Sonny een bezoek aan een Amerikaanse hotelketen met als doel met hen in zee te gaan voor een tweede vestiging in India. Bill Nighys Douglas is inmiddels gescheiden, heeft nog wat af te handelen met zijn ex en maakt voorzichtig Evelyn het hof. Dit personage van Judi Dench heeft haar draai in de oriënt wel gevonden en zoekt beroepsmatig gezellig stofjes uit voor een lokale kledingproducent. Celia Imrie hangt nog steeds de oude vrijster Madge uit en het stel ingevuld door Ronald Pickup en Diana Hardcastle worstelt met de sleur en de monogamie.
Het grootste probleem van dit kabbelende vervolg is dat niet alleen de glans er wel zon beetje vanaf is, maar dat de beslommeringen van de pensionados zich eigenlijk net zo goed in Europa hadden kunnen afspelen. Van de couleur locale wordt schamel gebruik gemaakt. Er zijn feestelijke uitspattingen voor nodig om ons eraan te herinneren dat we in Azië zijn. Dev Patel als hotelbaas is bij vlagen nog steeds overdreven klantgericht. Als de stereotiepe serviceverlenende Indiër staat hij garant voor een mix van irritatie en aanstekelijke kluchten. De inmenging van een stel buitenstaanders is nodig om het vuurtje in het hotel weer wat op te stoken. Sonny krijgt namelijk lucht van de komst van een hotelinspecteur die de samenwerking met de Amerikanen moet beoordelen. Dan wordt niemand minder dan Richard Gere maar van stal gehaald om de eierstokken van Madge te laten koken en Sonnys moeder het hof te maken. Sonny wringt zich in allerlei bochten om de vermeende inspecteur het zo veel mogelijk naar de zin te maken al ziet zelfs een blinde aankomen dat hij zich op de verkeerde persoon richt.
Deze opvolger is een stuk lichtvoetiger en mist de emotionele diepgang van het eerste deel. Dit komt zelfs op het visuele vlak tot uitdrukking. Deel twee is een stuk kleurrijker en optimistischer gefilmd dan zijn voorganger. Madden richt zich minder op de combinatie van de makken van de ouderdom en de culturele verschillen. De gebeurtenissen die de revue passeren zijn vluchtiger en voegen zich minder mooi in de grote lijnen. Daar komt nog eens een overdaad aan subplotjes bij, waardoor het grote aantal personages opeens een struikelblok wordt. In The Best Exotic Marigold Hotel waren de zestigers en zeventigers op zoek naar de zin van een tweede leven. Anders dan Madden heeft voorgestaan met de titel is The Second Best Exotic Marigold Hotel opeens het op één na beste. Niet goed genoeg voor de hoge standaard van de Britse cinema, maar nog steeds zeer onderhoudende kost en een aangename vlucht uit de werkelijkheid.
